Ga direct naar inhoud

Columns 2017 boswachter John Pietersen

Een keer in de twee weken schrijft boswachter John Pietersen een column voor de weekkrant het Witte Weekblad. Lees hieronder zijn verhalen over zijn belevenissen in de Nieuwkoopse Plassen!

Boswachter John Pietersen plaatst otterbord

Boswachter John Pietersen is geboren en getogen in het dorpje Noorden, pal aan de Nieuwkoopse Plassen. In dit gebied is hij dan ook als een vis in het water.

Meer boswachter John

Krijg je geen genoeg van boswachter John zijn belevenissen, inzichten, foto's van de Nieuwkoopse Plassen en wil je hem dagelijks volgen? Volg hem op Twitter!

......................................................................................................

20 december

KERSTMIS

De natuur kent geen kerstversiering. Heel af en toe een witte kerst. Dat valt niet te overtreffen. Hoe moeizaam dat voor de mens is, bleek afgelopen weken maar weer. Bij kerst denk ik nog vaak aan het logeren bij oma op het Zuideinde. De nepkerstboom onder de vuilniszak vandaan, stekker in het stopcontact, klaar! Ooit vertrokken we samen met de bus naar de Dorpsstraat in Nieuwkoop. Bij de toenmalige winkel van Bosma kochten we drie enorme kerstballen voor aan de lamp. Donker in de kamer, het tikken van de klok. Net voor het slapen gaan, vielen ze stuk voor stuk kapot. “Nou dat hebben we weer gehad”, zei ze lachend, “we halen wel nieuwe.” De feestdagen benadrukken situaties. Dan maar niet, of juist wel? Dan hebben we het maar gehad… Je kunt niet verdrietig zijn zonder jezelf toestemming te geven. Duisternis uit het verleden mag niet blijven heersen. Licht is wat we nodig hebben. Het licht van de sterren is slechts een herinnering, lichtjaren onderweg en duizenden jaren oud. Toch is het prachtig om naar te kijken en te bewonderen. Geniet van de kerst op je eigen manier en leef naar de volgende toe! Vanuit Noorden wens ik iedereen mooie en zinvolle kerstdagen toe.

......................................................................................................

6 december

WEERZIEN

De laatste maand van dit jaar heeft zijn intrede gedaan met wat vorst en waterkoude dagen. De wintergasten hebben massaal ons land bereikt. Vroeg in de morgen wordt er een stagiair bij ons op kantoor gebracht. Een alleraardigste puber met manieren. Na de gebruikelijke kennismaking vraag ik hem waar hij woont. “Geldermalsen”, antwoordt hij. Dat is niet echt in de buurt van de Nieuwkoopse Plassen, maar na enige uitleg begrijp ik dat zijn vader in Woerden werkt. Daaruit volgt altijd de vraag: “Wat doet je vader dan?” Zonder te verblikken of te verblozen, vertelt hij mij dat zijn pa grafstenen maakt. We varen samen over de plas en het is best wel koud. Hij geeft geen krimp en blijkt ook niet onverdienstelijk te kunnen varen. We vinden prachtige ottersporen en hij ruikt vol overgave aan de verse spraints (otterpoep). Het verhaal gaat verder. Ik vertel hem dat zijn vader waarschijnlijk de grafsteen van mijn overleden vrouw gemaakt heeft. “Die met de bronzen arend, vraag het maar eens aan hem.” De volgende morgen is hij weer op tijd. Dit keer stapt er ook een man uit de auto en reikt mij de hand. “Wij kennen elkaar…”, zegt hij. Een onverwachte ontmoeting. Onuitgesproken gedeelde gedachten. Ogen zeggen soms genoeg. Een weerzien uit het verleden, kijkend naar de toekomst…

......................................................................................................

22 november

HAZENPAD

Mijn telefoon gaat over. Aan de andere kant van de lijn hoor ik een enthousiaste dochter met de mededeling: “Je raadt nooit wat er in de tuin loopt!” Enige varianten komen in mijn gedachten op, maar het gevoel dat ik het waarschijnlijk toch niet raad neemt de overhand. “Een haas”, zegt ze. “Hij zit hier gewoon voor het raam.” Ik geef toe, een niet alledaags bezoek. Het beestje is waarschijnlijk verdwaald. Ook wij, zowel jullie als ik, kunnen dwalen. Vaak door niet voorziene omstandigheden of een keuze. En dan? Dan is het koers bepalen en je pad volgen. Vaak een voor de ander wat moeilijk te begrijpen keuze, maar voor jou helemaal helder. Achteraf weet je of het de beste keuze is geweest. Soms moet je kiezen, of je nu wilt of niet. Een onwennige omgeving, nieuwe situatie... en dan? Dan ga je ervoor. Je moet immers door op het pad dat je gevoel je ingeeft. Het haas in de tuin neemt een beslissing. Hij rent naar achteren, naar het water. Daar verkiest hij of zij het ruime sop en zwemt zo snel mogelijk naar een nabij gelegen rietzudde. Hier zit hij beschut en veilig. Het hazenpad verkozen, een onverwachte keuze met een verrassende, maar prachtige ontknoping.

......................................................................................................

8 november 

ALLERZIELEN

Het is begin november. De natuur sterft een zachte dood. De laatste bladeren vechten een verloren strijd. Vroeg of laat komt de wind ze halen en dwarrelen ze op de wind hun laatste reis naar beneden. Boven mij het geluid van kramsvogels en koperwieken. De winter wordt hoorbaar. Het laatste seizoen van dit jaar is niet meer te stoppen. De nachten worden kouder, de dagen merkbaar korter. Een jaar dat een aantal onder ons afscheid moest nemen van een dierbare. Vaak losgerukt van de familieboom, als een blad meegevoerd op de wind die de loop van ons leven bepaald. Ook ik nam dit jaar weer een paar keer afscheid van te jonge mensen die een oneerlijke strijd streden. Vers als een gevallen blad, de wond nog open. Het is donker, we staan op het kerkhof in Noorden. Bloemen op het graf, graflichtje in de hand. We plaatsen het kaarsje en zeggen even niets. Dan zegt één van mijn kinderen: “Kom, het is koud, we gaan naar huis.” Naar huis, daar waar het leven verder gaat. Een thuis met licht en warmte die er voor velen is en voor veel mensen om mij heen op het kerkhof weer gaat komen. Ook al is dat nu moeilijk te geloven. Het wordt uiteindelijk weer voorjaar…

......................................................................................................

25 oktober 

VERJAARDAG

Ooit is alles ontstaan of geboren. Van onze eerste verjaardag herinneren we ons niets. Vanaf een jaar of vijf wordt dat ineens anders. Flarden uit het verleden blijven hangen en naarmate we ouder worden verdwijnen ze ook weer gedeeltelijk. Ruygeborg, het nieuwe natuurgebied langs de Noordenseweg, is vijf jaar oud. Het staat dus figuurlijk nog in de kinderschoenen. Een kind van die leeftijd beheerst nog niet alles en je mag er ook nog niet alles van verwachten. Kinderen hebben vaak op jonge leeftijd aanleg en mogelijkheden. Zo ook dit prille natuurgebied. Wat voor de één een veredeld baggerdepot is, is voor de ander een oase van rust en vogels. Eigenlijk zijn we hier best verwend met alle natuur om ons heen. Je kunt er de lepelaars in het ondiepe water vanaf de weg zien foerageren. Het is maar zo gewoon. Maar wie bepaalt nu wat mooi is en wat niet? En is het waardevol? In dit geval denk ik zeker van wel ook al is dat niet altijd zichtbaar. Voor vele vogels is dit een ontbrekende schakel waar ze graag gebruik van maken om hun voedsel te zoeken. Misschien toch eens gaan kijken? Kijk eens met “andere” ogen want…onbekend maakt vaak onbemind…

......................................................................................................

27 september 

EINDE?

Afgelopen zaterdag was het weer eens zo ver, het einde der tijden zou aanbreken. Op diezelfde dag sta ik in de Groene Jonker als aanspreekpunt en boswachter voor de passerende wandelaars van de Otterloop. Een wandeling met verschillende afstanden, georganiseerd door de Rotary in samenwerking met Natuurmonumenten. Honderden mensen lopen mee en... het is geweldig weer. Al met al een prachtige dag voor de apocalyps die - zoals we nu vast kunnen stellen - niet kwam. Ik kreeg heel veel vragen over de otter. Een mysterieus dier dat de gemoederen blijft beroeren. Ooit uitgestorven, maar nu weer helemaal terug in het plassengebied. Zo kan het ook, geen definitief einde. Sommige mensen sterven voordat ze overleden zijn. Dat klinkt raar, maar is hoe triest dan ook echt waar. De zin in en van het leven valt weg, licht maakt plaats voor duisternis. Persoonlijk ben ik van mening dat ‘naar buiten gaan’ helend kan zijn. Wind, zon en regen; het maakt niet uit, gewoon naar buiten. Verwondering en het ervaren van de natuur waar we toch al zo ver vanaf staan. De laatste mensen verdwijnen uit het zicht en we ruimen op. Alleen maar vrolijke mensen gezien. Lekker naar buiten… het werkt!

......................................................................................................

13 september

LACH

Ooit een groene specht horen ‘lachen’? Een bizar geluid van een vogel die vaak op de grond zit en een geluid dat je niet snel meer vergeet. Mijn opa zei altijd: “Als de koekoek lacht, gaat het regenen”. Hij doelde hiermee op het afwijkende geluid wat ze naast het traditionele ‘koekoek’ roepen. Een oude volkswijsheid waarvan je je af kunt vragen of het waar is. Buiten het feit dat ze alweer vertrokken zijn uit ons land, zouden ze zich de afgelopen dagen kapot gelachen hebben. Ongelofelijk, wat een hemelwater kwam er naar beneden. Dan vergaat het lachen je wel. Hoewel… een beetje anders dan anders heeft ook wel iets. Lachen is een emotie die vooral bij ons mensen voorkomt. Lachen ligt ook dicht bij huilen. Zowel bij uiterste vreugde of verdriet komen tranen, de spiegels van de ziel, vrij. Tranen van vreugde zijn echter meer geaccepteerd dan hun collega’s van verdriet. Een mooie lach van jezelf of een ander kan je in moeilijke tijden op de been houden en je door zware momenten heen slepen. Dat is voor de omstander wel eens lastig te begrijpen. Hoe kun je in jouw situatie nou lachen? Het kan en mag, velen zullen me begrijpen. Humor trekt je door de zwaarste tijden heen.

......................................................................................................

30 augustus

WAARDE 

Natuur in Nederland kost geld. Daar ontkomen we niet aan. Aan veel dingen in het leven en die het leven mogelijk maken, hangt een prijskaartje. De groene ruimte om ons heen maakt het leven op aarde mogelijk. Persoonlijk denk ik dat we daarnaast moreel verplicht zijn om aan de natuur bij te dragen gezien het feit dat we als mensheid om economisch gewin al zoveel hebben laten uitsterven of voorgoed vernietigd hebben. Het is lastig om aan alles wat groeit en bloeit, ademt en beweegt een prijskaartje te hangen. Dus ja… wat is duur en wat niet? Wij mensen zijn ook van waarde. Lastig is het als we zelf ‘prijskaartjes’ aan iemand gaan hangen. Afgaande op wat iemand kan, zijn of haar opleiding is of de positie die iemand bekleed. We vergeten vaak dat iemand mooi kan zijn zoals hij of zij is. Daarbij alles losgelaten. Iedereen heeft één of meerdere talenten. Gewoon gekregen. Sommige onder ons maken daar ook misbruik van. Je leest vaak over de intrinsieke waarde van het dier, maar we vergeten onszelf. “Zalig zijn de armen van geest.” Ik weet het niet. Zij moeten vaak een leven lang harder strijden om het bestaan en vechten voor alles dat waarde heeft.

......................................................................................................

9 augustus

GEZICHT

Vogels en dieren hebben niet echt een gezicht zoals wij dat kennen. Je herkent ze vaak aan hun uiterlijke kenmerken. Te denken valt aan de keelvlek van een otter die voor ieder individu uniek is. Wij mensen hebben op meerlingen na, een uniek gezicht. Hoe vaak komt het niet voor dat je een gezicht herkent, maar de naam er niet bij weet te vinden. Een gezicht blijft hangen in het geheugen. Als je een persoon goed kent, kun je het gezicht ‘lezen’. Zonder woorden begrijpen wat iemand bedoelt. Ik ben in Normandië en bekijk een film over de invasie in de Tweede Wereldoorlog in een ronde bioscoop. Het maakt diepe indruk op mij. Jonge mannen die niets zeggen, maar hun gezichten verraden de angst. Velen halen het strand niet eens. Even later lopen we over dat strand. Een strand met een verleden van tranen, angst en intens verdriet. Oneindig vergezicht over zee, zielen voor altijd begraven in buitenlands zand. Het raakt mij diep. Gelukkig ben ik niet alleen. Armen van groot naar klein houden mij regelmatig vast. Ik besef ineens dat ik te oud ben om zo jong te sterven, maar te jong om oud te zijn. Enkele betonnen restanten bevestigen het verleden. Vrijheid... door hen die het leven gaven.

......................................................................................................

19 juli 

KOMKOMMERTIJD

Het is vakantietijd. We zijn inmiddels vertrokken, gaan nog weg of behoren tot de club van thuisblijvers. De natuur blijft ook ‘thuis’, maar sommige dieren zijn wel weer aan het vertrekken. Ik denk dan aan de grutto. Een afscheid van het voorjaar. Een andere reden voor vertrekkende natuur is natuurgeweld. Geheel verzorgt en mogelijk gemaakt door de natuur zelf. Hoewel… met de opwarming van onze aarde verbaas ik mij nergens meer over. Ook de mensheid eist steeds meer ruimte op en verdrijft de natuur uit haar natuurlijke omgeving. Daar zijn we goed in. De bloeiende natuur is eigenlijk alweer over haar hoogtepunt heen. Als de blauwe knoop bloeit, en dat doet hij massaal, dan kleurt het riet onderin al geel. Kijk er maar eens naar. Een natuurlijk verloop naar een volgend seizoen. Bij deze wil ik de gelegenheid nemen om iedereen te bedanken voor alle mooie reacties op mijn columns van de afgelopen jaren. Van de politieagent in de stromende regen op de Schippersebrug tot de voor mij geheel onbekende vader met kind in de supermarkt. Het zijn eenvoudige stukjes, verhaaltjes over natuur, de mens en mijn hart. Ik hoop nog even door te mogen. Dus nogmaals bedankt en een fijne vakantie, in welke vorm dan ook!

......................................................................................................

5 juli

ZIEN

Laatst voer ik met een journalist van Radio1 over de plas. Het was een uitzending over plaatsen waar niemand mag komen. De eerste vraag van hem was of we de otter tegen zouden komen. Ik legde hem - net als zo velen - uit dat die kans nihil is. Otters zijn immers schuwe nachtdieren en een ontmoeting is voor weinigen weggelegd. Toch kon hij genieten van de gedachte dat in dit prachtige gebied deze mooie dieren leven. Mensen willen vaak een bevestiging, het gezien hebben. Want wat we niet begrijpen, is meestal flauwekul en wat we niet weten, is vaak niet waar. Als je hier van uit gaat kun je veel religies afschaffen. Geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord. Toch volgen velen trouw en daar is niets mis mee. Otters in het gebied zijn er wel degelijk. De sporen zijn vrij eenvoudig te vinden voor wie er oog voor heeft. Kom je nooit in het gebied dan zal je zeker niets zien en niets vinden. Kom je er wel, dan hangt het af van je waarnemingsvermogen én een flinke dosis geluk of je sporen ziet. Nachtdieren, ik zei het al. In dierentuinen zal je hem ook niet vinden, dat zijn kleinklauwotters. Een kleine soort uit Azië. Tja, zien… hoe lastig kan het zijn.

......................................................................................................

21 juni

ROME

Natuur is overal. Het kan zo warm of koud niet zijn, het is er. Dat is het leuke van naar een andere bestemming reizen, je vindt er vaak andere flora en fauna dan thuis. We zijn op weg naar Rome. Het landschap onder ons is aan het veranderen en uiteindelijk landen we na een korte vlucht in de Eeuwige stad. Het is er warm, heel warm. Ik ben onder de indruk van alles om mij heen. De gebouwen en planten. Oleanders als afscheiding tussen twee wegen, kilometers lang. Na de eerste nacht in een stad met andere geluiden word ik wakker met geluiden van thuis. Ik open het raam en zie hoog in de lucht honderden gierzwaluwen. Als ik verder boven de stad kijk, zijn het er duizenden. Geweldig gezicht, maar vooral een geweldig geluid. Ze danken hun naam aan de gierende klanken die ze maken. Tijdens ons bezoek aan de Sint Pieter kijk ik bij het altaar gemaakt door Bernini de grote koepel van de basiliek in. Daar staat in het Latijn: Jij bent Petrus en op deze rots zal ik mijn kerk bouwen. Ik geef je de sleutels van de hemel. Boven in de koepel vliegen als serafijnen de gierzwaluwen. Als bruine engeltjes in de kerk. De eenvoud van schoonheid tussen alle pracht en praal…

......................................................................................................

7 juni

NAAMLOOS

In deze wereld hebben we alles een naam gegeven. Zo ook plant en dier. Soms hele bijzondere namen zoals de welriekende nachtorchis en de stijve ogentroost. Ook al onze huisdieren dragen namen, we vermenselijken nou eenmaal graag. Tot de goudvis en de hamster aan toe hoewel ik me sterk afvraag hoe groot hun omgevingsbewustzijn is. De natuur zelf kent en geeft geen namen. Naamloos stoten de ouders een klank uit, het kroost reageert onmiddellijk en weet wat er gaande is. Reageer je niet, kan dat ernstige gevolgen hebben voor het prille leven. Wij dragen ook een naam. Je wordt in eerste instantie als ‘mens’ geboren. Daarna krijg je één of meerdere namen. Vaak weloverwogen, vernoemd en met zorg door onze ouders uitgekozen. Die naam draag je voor het leven. De tijd van bijnamen, een gevolg van kleine dorpen, veel kinderen en een gebrek aan inspiratie voor namen is helaas voorbij. Na dit leven blijft een naam voortbestaan. Soms in woord, soms in geschrift maar vooral in het hart.. Dat is ook wel belangrijk vind ik. Op het moment dat je naam niet meer valt en niet meer te lezen is ben je eigenlijk naamloos. Zeg nou eerlijk, wie wil dat nou?

......................................................................................................

24 mei

KEUZE

Onderweg naar Nieuwkoop ben ik op de Noordenseweg getuige van een klein drama in de natuur. Een waterhoentje steekt over, wat op zich niet zo vreemd is. Op het laatste moment, bijna aan de overkant, bedenkt hij zich. Toch maar niet, keert om en hij verdwijnt onder het voorwiel van de auto voor mij om met het asfalt één te worden. Ik vraag me af waarom deze keuze met fatale afloop. Vroeg of laat moeten we allemaal keuzes maken. Soms heb je geen keuze, moet je kiezen uit twee maal niets. Dan is het soms maar beter ook. Maar als het dan toch moet wat doe je dan? Kies je voor jezelf of wat een ander van je verwacht? De koloniebroeder kiest bewust voor grote groepen. Hij kan waarschijnlijk ook niet anders. De anderen zoeken een meer dan onopvallend plekje. Voor allebei valt wel iets te zeggen. Je weet vaak pas achteraf of je de juiste keuze hebt gemaakt. Daar gaat vaak wel een korter of langer proces aan vooraf. Kiezen met je eigen gevoel daar draait het vaak om, ongeacht wat een ander daar van denkt of mag denken. Of kies je met verstand? Aan jou de keuze…

......................................................................................................

10 mei 2017

50

Langs de Kerklaan in Noorden hebben tot een paar jaar geleden een paar prachtige en monumentale essen gestaan. Er werd besloten om de bomen te kappen. De stobben die bleven staan, bloedde na en lieten de loop van de tijd zien. Al tellend kwam ik tot 50 jaarringen. Een halve eeuw boom. Ze brachten leven voort, lieten vogels op hun takken zitten en trotseerde de tijd. Vreugde en verdriet. Je vraagt je af wat ze allemaal “gezien” hebben. Ik besef dat ik over precies een week ook 50 jaar word, maar ik wil graag nog langer door dan deze bomen. Het gekke is dat als ik in de spiegel kijk mijn leeftijd wel moet geloven, maar het kind in mij leeft nog. Er is een moment in m’n leven geweest dat ik dacht dat ik het niet zou halen. Hoe anders kunnen dingen lopen. Ik zou het niet over willen doen, maar had het ook niet willen missen. Soms is het beter te verliezen dan het nooit hebben gehad. Het is een moment van even achterom kijken, maar vooral vooruit blijven gaan! De natuur om mij heen veranderde in de loop der jaren. En ik?… Ik veranderde mee. Dankbaar voor alles, de liefde en het leven, streef ik naar een mooie, maar vooral gezonde tweede helft.

......................................................................................................

26 april 2017

KUIKENS

Zondag. Ik loop door de Groene Jonker en mijn oog valt op een eend met een groot aantal kuikens. Ze krijgen mij ook in de gaten. Moeder kwaakt een keer en alles schaart zich rond haar. Als één geheel zwemmen ze strak langs de kant zo onopvallend mogelijk weg. Dan is er altijd wel eentje met een dwarse bui en die gaat de andere kant op. De eend twijfelt geen moment en roept haar pul tot de orde. Het gaat niet helemaal vanzelf, maar het kuiken voegt zich weer bij de groep. Het zijn eigenlijk net kinderen. Allemaal anders en als je denkt dat je er bent, staat er altijd eentje met een afwijkende mening op. Maar is dat erg? Zelf ben ik van mening dat het allemaal wel meevalt. Dat waar ze ook zijn, uitzonderingen nagelaten, ze wel weer terugkeren op het nest. De kuikens van bijvoorbeeld de eend die dit weigeren, zullen ten prooi vallen. Kinderen die dreigen te verdwalen in de maatschappij lopen ook kans ten prooi te vallen aan allerlei zaken waar je als ouder liever niet aan denkt. Tot die tijd sla je de ‘ vleugels’ om je kinderen heen. Wat liefde en aandacht doet in de meeste gevallen wonderen…

......................................................................................................

12 april 2017

PASEN

De lente is losgebarsten! De eerste zwaluwen maken nog geen zomer, maar ze zijn er weer. Bloesem tooit het landschap in uitbundige kleuren. Vogels laten zich horen en zingen uit volle borst. De eerste nakomelingen hebben zich inmiddels laten zien. Alle ingrediënten die nodig zijn voor het ‘paasgevoel’. Iedereen viert Pasen op z’n eigen manier. Sommigen doen dat uitbundig met veel kleur en goed eten, anderen meer ingetogener en met een diepere gedachte. Persoonlijk is Pasen voor mij heel dubbel, dat heeft zijn reden. Als ik op het moment de wereld bekijk, maak ik mij toch wel zorgen. Dagelijks stromen er berichten binnen die alleen maar erger schijnen te worden. De mensheid en de natuur hebben het moeilijk. Maar als ik dan buiten kijk en ik zie de natuur zich onvoorwaardelijk uitsloven voor ons, dan stemt mij dat positief. Ieder jaar weer, gratis en voor niets. Een lentegeschenk dat we rond Pasen mogen ontvangen. Wat er ook gebeurt. Het is ook een tijd van hoop. Dat alles uiteindelijk goed zal komen. En waar vind je dat? Dichterbij dan je zou denken. Gewoon thuis. In liefde naast en met elkaar. Een mooi fundament. Ik wens iedereen mooie en zinvolle paasdagen toe.

......................................................................................................

29 maart 2017

DENK

De verkiezingen zijn weer achter de rug. Sommigen haalden het, anderen weer niet. Euforie en teleurstelling. Zo gaat dat. Ik ben benieuwd wat het voor ‘mijn groene wereld’ op gaat leveren. Voor al die stemloze planten en dieren die afhankelijk zijn van ons. De hiërarchie in het dierenrijk is iets anders geregeld. Ook daar wordt fel gestreden om de macht. Maar als de macht tanende is, houdt het op en ben je voor altijd afgeserveerd. Ik schreef ooit over het verbrande Café Het Leeuwtje in Noorden met de hoop dat het zou herrijzen. Afgelopen woensdag wandelde ik door het dorp en zag twee mannen zeulen aan de betonnen variant. Kolossaal en bijna niet te verplaatsen. Ik dacht terug aan m’n vader, hij was ruim 13 jaar ziek en werd maar 53 jaar oud. Door zijn beperkingen leerde hij nadenken over de dingen en over hoe hij het nog zelfstandig kon bewerkstelligen. Met behulp van een stukje trapleuning die als rol fungeerde, kwam de leeuw weer vrij eenvoudig op zijn plek. Met een intens gelukkig gevoel dacht ik terug aan pa. Na al die jaren biedt hij me nog steeds uitkomst. We nemen afscheid en ik kijk nog een keer achterom. Het Leeuwtje staat weer!!

......................................................................................................

15 maart 2017

DANS

Eindelijk laat de lente haar ware gezicht zien. De zon schijnt uitbundig en de temperaturen zijn aangenaam. Vanuit m’n boot kijk ik naar een wonderbaarlijk schouwspel. Twee verliefde futen maken elkaar het hof. Ze duiken onder, komen boven en zwemmen naar elkaar toe. Ze rijzen borst aan borst uit het water. Het lijkt wel een dans op het water. Tijdens dit gebeuren denk ik terug aan mijn grootouders. Bij een familiefeest dansten ze eenmalig en dat was tevens het hoogtepunt van de avond. Opa was doorgaans niet zo beweeglijk en moest eraan geloven. Ze dansten de Veleta. Voor de jongere lezers klinkt dit heel prehistorisch, maar het was toen heel actueel. Het was de tijd dat iedereen die ik kende er ook gewoon nog was. Dat is ondertussen wel anders. Het risico van het bestaan. Tot nu toe ben ik de dans ontsprongen en mag ik genieten van alles wat mij gegeven wordt. Thuisgekomen tref ik een enthousiaste dochter. Ze vertelt mij hoe ze weer wat lammetjes op de wereld heeft gezet. Dat het niet duidelijk was welke pootjes bij welke kop hoorden. De lente eigenhandig op de wereld zetten. Ik ben een trotse vader! Lammetjes, jeugd en toekomst…lente!!!

......................................................................................................

1 maart 2017

STORM

Onderweg naar m’n auto moet ik de brieven goed vasthouden om er geen luchtpost van te maken. De wind trekt behoorlijk aan en zal weldra overgaan in een storm. Er is al code oranje afgekondigd, dus aan alles is gedacht. Ik kan er enorm van genieten. De moeite die je moet doen als je loopt of fietst om uiteindelijk je doel te bereiken. Ik kijk uit het raam en tuur over de plas. Witte kuiven sieren de golven. Zo af en toe komt het water los en wordt door de wind opgepakt als door de lucht gedragen. De vogels die nog vliegen hangen bijna stil of lijken soms zelfs achteruit te vliegen. Als ze op de wind draaien zijn ze niet bij te kijken. De zwaarste stormen ontstaan uit depressies, maar gaan altijd weer liggen. Zo geldt het eigenlijk ook voor ons. Het kan in je leven behoorlijk stormen, vaak met verdriet en depressie gepaard. Zomaar. Het kan iedereen overkomen. Moeite moeten doen, ja, zelfs vechten om je doel te bereiken. Maar uiteindelijk kom je er, al dan niet met hulp van degene die naast je staat. Gooi jezelf als een vogel op de wind, maak een wending en voel je gedragen.

......................................................................................................

15 februari 2017

SNEEUW

Wat trekt ons mensen massaal naar buiten? Sneeuw! Voor een mooie wandeling door de natuur of om prachtige foto’s te maken die met de moderne technieken bijna niet kunnen mislukken. Zelf ben ik ook een liefhebber om door de sneeuw te wandelen. Je voetstappen worden gedempt en het geluid om je heen lijkt zo ver weg. Je hoort je eigen ademhaling die je in de kou ook kunt zien. Het is zo zuiver wit en rein dat de zwanen in het veld grauw ogen. Je kunt je bijna niet voorstellen dat zoveel moois uit een intens sombere hemel kan vallen. Het brengt mij in herinnering ook naar andere tijden, naar mijn jeugd. Als kind spelen in de sneeuw. Op de slee de Hogedijk afglijden. Keer op keer. Ik wandel samen met junior. We besluiten even op het kerkhof te gaan kijken. Daar aangekomen ontdekken we dat we de eerste van die dag zijn. Alles is bedekt onder een witte deken. Een roodborstje zit op een zerk en vliegt voorzichtig met ons mee. Het is stil en ondanks de sombere omgeving ongelofelijk mooi. We zeggen niet veel. Bijna onhoorbaar vertrekken we weer. Ik bedenk me dat sneeuw als liefde is, als je het hebt wordt het nooit donker.

......................................................................................................

1 februari 2017

HOOP

Na een korte vorstperiode lijkt het alsof de winter weer verdwenen is. De meesten van ons hebben hun kunsten op bevroren plas of sloot na lange tijd weer kunnen tonen, al dan niet met gevaar voor eigen leven. Je ziet soms dingen dat je denkt… De mollen graven inmiddels vol goede moed en onverminderd voort. De niet door iedereen geliefde hopen verrijzen in het landschap. Per individu kunnen ze wel 250 meter graven. Kleine doorzetters. Hoop is dat nou een houvast of bedonderen we onszelf? Afgelopen dinsdagmiddag loop ik een hospice in Leiden binnen met enig lood in de schoenen. Ik ga op bezoek bij een vrijwilligster van Natuurmonumenten die met het inventariseren van libellen haar sporen ruim heeft verdiend. Het ziek zijn heeft haar zichtbaar fysiek in zijn macht, de positieve inslag en uitstraling echter niet. Hoop wordt in de hospice vaak weggeslagen en omgezet in vertrouwen en houvast in hetgeen dat na dit leven komen gaat. Ruim een uur mag ik bij haar zijn en de woorden komen vanzelf. We nemen voor de laatste keer afscheid van elkaar. Ik wens haar een “goede reis” en doe de deur open. Een laatste blik in vertrouwde ogen. ‘Tot ziens’ zegt ze. Wat een hoopvolle gedachte!

......................................................................................................

18 januari 2017

STILTE

Ik steek nooit onder stoelen of banken dat ik intens kan genieten van rust en stilte. Dat wil niet zeggen dat ik helemaal wars ben van alles wat leeft, beweegt en geluid maakt. Integendeel. Maar soms komt het verlangen naar stilte omhoog borrelen. Stilte. Wat zoek je erin en waar vind je het nog? Ik ben in de gelukkige positie dat ik mij als boswachter op zeer rustige plekken kan begeven. Maar is het ook echt stil? Bijna nooit. Een vliegtuig laag boven de plas kan de boel behoorlijk verstoren als je de stilte zoekt. De Airbus A380 legt een excursie stil, omdat we allemaal even willen kijken naar die enorme ‘vogel’. Tijdens een rondreis door Finland die ik ooit mocht maken, sloot ik het portier van de auto. Daarna volgde er een bijna oorverdovende stilte. Wat een ervaring! Dat kennen we hier eigenlijk bijna niet. Je verstillen, genieten in stilte, dat kan ook. Stil zijn in jezelf met een gedachte aan mooie of juist wat minder leuke dingen. De stilte is op zich prachtig, maar het moet je uiteindelijk niet te pakken krijgen. Dan volgt eenzaamheid. Je kunt eenzaam zijn tussen mensen. Herkennen we dat om ons heen?

......................................................................................................

4 januari 2017

VERTROUWEN

Het is weer stil. Het gedonder van het vuurwerk is verstomd. We hebben een nieuw jaar voor de boeg met nieuwe kansen en uitdagingen. Het jaar is nog maar een paar dagen oud. De aalscholvers dragen hun karakteristieke witte broedvlekken, de blauwe reigers zoeken hun nesten op. Alles voor een nieuw seizoen met nakomelingen. Sommige dieren zijn elkaar voor altijd trouw, zoals misschien iets minder bekend de kauwen. De altijd verliefde otter houdt er een ander kortstondig liefdesleven op na. Zo komt hij tijdens zijn zoektochten naar liefde voor grote gevaren te staan, hetgeen mij de nodige kopzorgen oplevert. Ze gaven ons prachtige jongen op de plas. Vol vertrouwen gingen we allemaal afgelopen jaar op pad. Er waren vele hindernissen. Soms niet makkelijk, maar alles werd - hoe moeizaam soms dan ook - overwonnen. Het liep af en toe totaal anders, maar de basis van het samen zijn, fundament van de toekomst, bleef. Je hoeft niet te trouwen om elkaar te vertrouwen. Dit kan in iedere samenstelling. Met elkaar vertrouwen…hoe mooi is dat? We gaan verder, vol goede moed en een brede lach rond de mond. Met vertrouwen in het komende jaar wens ik iedereen een groen, mooi maar vooral een gezond 2017!

Bezoekersinformatie

Bereikbaarheid