Grijze zeehond
Midden in de winter klinkt een klaaglijk gehuil over de verlaten wadplaat. Het is het pasgeboren jong van een grijze zeehond dat hongerig op de melk van zijn moeder wacht. Gelukkig beschermt zijn dikke witte vacht hem tegen de winterkou.
In alle rust
Na de paring duurt het 11,5 maanden voordat de jongen geboren worden. Eigenlijk is de draagtijd korter, want door een slim trucje komt de ontwikkeling van het embryo pas na 3 maanden op gang. Voor de geboorte zoekt het vrouwtje een stille, hooggelegen zandplaat op, waar ze haar jong in alle rust ter wereld kan brengen. Op Waddeneiland Griend bijvoorbeeld.
Bontjasje
De pluizige vacht van een pup is een lekker bontjasje tegen de kou, maar is niet waterdicht. Daarom zwemt hij niet met zijn moeder mee de Waddenzee op. Elke 5 uur komt ze naar de zandplaat om hem te voeden met vette melk. Daar groeit het jong snel van, zo’n 2 kilo per dag.
Nieuw pak
Na 2 tot 3 weken is het klaar met de moederzorg. Van de ene op de andere dag laat ze haar jong achter en moet hij het alleen zien te rooien. Dan duurt het nog een paar weken voordat de pup zijn witte vachtje verwisselt voor een volwassen, waterdicht pak. Zijn longen en spieren zijn op volle strekte. Klaar voor het echte leven op zee!
Sterk gebit
Het lichaam van de grijze zeehond is perfect aangepast op het leven in de zee: gestroomlijnd en wendbaar. Een vis moet van goeden huize komen, wil hij ontsnappen aan dit snelle zeeroofdier. Met z’n sterke kaken en scherpe tanden vangt hij vooral kabeljauw. De ogen hebben een speciale laag die licht reflecteert, net als een kattenoog. Zo kan hij in donker water toch goed zien. Ook zijn snorharen zijn cruciaal bij het opsporen van vissen. Met z’n snorharen voelt hij de wervelingen die een zwemmende vis in het water veroorzaakt.
Voedselketen
Grijze zeehonden zwemmen soms honderden kilometers om voedsel te zoeken. Even op en neer naar Engeland is geen probleem. Ze kunnen wel 20 minuten onder water blijven en duiken dan tot een diepte van 100 meter. Ze staan aan de top van een voedselweb van zeedieren- en planten.
Vingerafdruk
Vrouwtjes hebben een duidelijk vlekkenpatroon. Een soort vingerafdruk, waaraan kenners ze zelfs individueel herkennen. De kop van de grijze zeehond is kegelvormig met spitse snuit. Vandaar dat hij ook wel kegelrob wordt genoemd.
Zoek de verschillen
In Nederland komen twee soorten zeehonden voor, de gewone en de grijze. Zeehonden zijn vooral te vinden in de Waddenzee en de Zeeuwse Delta. Soms zie je ze samen in groepen liggen zonnebaden. De grijze zeehond is een stuk groter dan de gewone: 350 versus 130 kilo bij de mannetjes. De gewone heeft een ronde kop, de grijze een spitse. Als je met je verrekijker de zeehond van dichtbij kunt bekijken, zie je nog een verschil. De neusgaten van de gewone zeehond staan in een V-vorm. Bij de grijze staan ze verticaal.
Kenmerken van de grijze zeehond:
- Spitse kop die van boven afgeplat is
- Donkergrijs met zwarte vlekken. De vrouwtjes hebben een lichtere kleur dan de mannetjes, waardoor het vlekkenpatroon duidelijker te zien is.
- Gewicht: vrouwtje 105-220 kilo, mannetje 170-350 kilo
- Lengte: vrouwtje 165-250 cm, mannetje 195-330 cm
- Maken veel lawaai: blaffen, sissen en steunen
