Columns 2016 boswachter John Pietersen
Een keer in de twee weken schrijft boswachter John Pietersen een column voor de weekkrant het Witte Weekblad. Lees hieronder zijn verhalen over zijn belevenissen in de Nieuwkoopse Plassen!
Boswachter John Pietersen is geboren en getogen in het dorpje Noorden, pal aan de Nieuwkoopse Plassen. In dit gebied is hij dan ook als een vis in het water.
Meer boswachter John
Krijg je geen genoeg van boswachter John zijn belevenissen, inzichten, foto's van de Nieuwkoopse Plassen en wil je hem dagelijks volgen? Volg hem op Twitter!
......................................................................................................
21 december 2016
KERST
Het zijn de zogenaamde donkere dagen voor kerst. De natuur is in rust en het aantal zonuren is meer dan beperkt. Ik zit voor het raam, kijk een grijze wereld in en ik schrijf. Generaties lang zingen we ‘Oh dennenboom’ tegen een spar, maar dit terzijde. De mensheid schuwt het donker, dus halen we de natuur en het licht in huis. De één kiest voor een echte boom en kaarslicht in de woning, de ander voor een kunststof variant met op batterijwerkende waxinelichtjes. Is het gemis aan licht dan zo groot om donkere tijden door te komen? Kerst kan beladen zijn of doordrenkt met een gevoel dat waarschijnlijk onbedoeld is doorgegeven. Wat verwacht werd, kwam soms niet en waarvan je hoopte dat het nooit zou gebeuren, overkwam je. Je kunt een “traditie” ook doorbreken. Door afwachtend het donker in te gaan, los je het niet op. De dagen 25 en 26 december zijn gewoon niet gemakkelijk voor ons. Liefde toont zich op moeilijke momenten en daar mag je op leunen. Vier kerst, vier het licht, de liefde en het leven. Hoe eenvoudig dan ook, dat maakt niet uit. Vergeet niet te lachen en ga naar buiten. Vanuit Noorden wens ik iedereen mooie en zinvolle kerstdagen toe.
......................................................................................................
14 december 2016
BUREN
Vooral bij vogels zie je het vaak: grote groepen die samen optrekken in de winterperiode. Dit doen ze niet omdat het moet, maar uit een zekere vorm van veiligheid. Meer ogen zien nu eenmaal meer, bijvoorbeeld wanneer er een roofvogel in de buurt is. Ze leven dan naast elkaar. In de zomerperiode zijn er ook vogels die elkaar om precies dezelfde reden opzoeken in de broedkolonies. Niet voor de gezelligheid, maar uit praktische overwegingen. Wij mensen doen dat eigenlijk ook. We wonen bij elkaar, hebben een buurtapp en kijken met overtuigende belangstelling wat er bij de buren te zien is. Bijna een halve eeuw had ik een buurvrouw. Mijn buurvrouw, mijn tante Wil. Heel veel lief en leed is er op dit erf gedeeld. Mijn tante vertoonde een opvallende gelijkenis met de goedheiligman; het dak kende geen geheimen voor hen en ze hielden het klimmen tot op gevorderde leeftijd vol! Laatst kwam je vertellen dat je gaat verhuizen. Moment van ontroering. Samen hebben we nog een rondje door het huis gedaan aan de Voorweg. Herinneringen kwamen opnieuw tot leven. Het bankje is weg, de hark door het grind op zaterdagmiddag is stil. Dankjewel dat je bijna vijftig jaar mijn buurvrouw wilde zijn!
......................................................................................................
30 november 2016
WINTERTRANEN
Het gaat op het moment op en af, herfst met een vleugje winter. Dagen met miezerige regen die een gevoelstemperatuur hebben die bijna om te huilen is. De winterdagen kenmerken zich vaak met een vlammende zonsondergang. Duizenden ganzen trekken met veel kabaal over. De vogelgriep is ook weer actueel. Als ik deze vogels zie en hoor moet je er niet aan denken wat de gevolgen zouden kunnen zijn. Was dit er ook al toen ik een kind was? Of ging dit gewoon langs me heen? Ik weet het eigenlijk niet. De temperatuur zakt snel met het opkomen van de nacht. Morgen zal alles ingepakt zijn met een fijn laagje ijskristallen, geboren uit een koude nacht. De zon zal het als tranen in de morgen doen oplossen. Tranen zijn de spiegel van de ziel. Zij laten zien of je blij bent of juist intens verdrietig. Tranen mogen vaak niet, men vindt dat lastig. Het gevolg is dat het altijd “goed” met je gaat. Tranen horen bij het leven zoals water bij alle oorsprong. Tranen kun je delen. Mijn oma zei altijd: “Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn”. Ik deel m’n tranen. En oh ja….het gaat goed met me!
......................................................................................................
16 november 2016
DONKER
Varend over de plas bemerk ik dat de zon weer vroeger onder gaat. Het is bewolkt dus dat werkt ook niet echt mee. Boven mij vliegen de eerste zilverreigers over, op weg naar hun slaapplaatsen. Ik herinner mij een grote slaapplaats van meer dan honderd exemplaren. Sneeuwwitte vogels in een bijna donkere omgeving, prachtig om te zien. Het is koud en niet zuiver droog. Iets dieper in de kraag dan maar. In het donker gaat alles er anders uitzien. Alles om je heen verliest z’n kleur. Geluiden versterken. De duisternis kruipt als een donkere deken voort om mij uiteindelijk geheel te bedekken. Dit zijn de momenten dat je fantasie met je aan de haal kan gaan. Maar dat gebeurt niet. Ik ervaar rust en geborgenheid door de prille nacht. De zon is hier dan verdwenen maar komt elders in de wereld gewoon weer op. Opeens scheert een grote groep wintertalingen over mij heen. Ik ben weer bij de les. Je moet verdrietig zijn om verdrietig te kunnen schrijven, maar dat ben ik niet. En als het me wel overkomt duurt het gelukkig nooit zo lang. Het kan zo donker niet zijn, uiteindelijk wordt het weer licht. Voor iedereen, iedere dag opnieuw.
......................................................................................................
2 november 2016
FOTO
Laatst zag ik in het nieuws dat er ergens een bijzondere mus was waargenomen. Busladingen vol mensen verdringen zich om dat ene plaatje te kunnen schieten. Dit soort taferelen heb ik hier in de Groene Jonker ook meegemaakt met het kleinst waterhoen. Tot uit het buitenland aan toe kwamen fotografen om dit kleine vogeltje voor eeuwig vast te leggen. Zelf maak ik ook graag foto’s op en rond de plas. Vooral van een kleurrijke zonsondergang kan ik intens genieten. Een bedankje van de natuur voor de dag die bijna ten einde loopt. Foto’s zijn een momentopname, veranderen nooit. Blijven voor altijd hetzelfde. Het is weer 2 november, deze dag kennen we ook wel als Allerzielen. Een moment om te herdenken. We zoeken samen in de foto’s. Je hebt ze soms nodig als extraatje om dingen te kunnen en blijven herinneren. De mensen op de foto zijn er vaak niet meer, blijven voor eeuwig hetzelfde. Ze blijven kijken, ze blijven lachen. Ik besef dat we vroeg of laat allemaal “een foto” worden. Een blijvende herinnering die stil blijft staan in de tijd. Maar herinneringen kun je levend houden. Je bent pas dood als er niemand meer over je praat…
......................................................................................................
19 oktober 2016
IJSLAND
Zwevend over land en zee vlieg ik terug naar het als maar groener wordende landschap. Alles mooi overzichtelijk en keurig gerangschikt. Dit in tegenstelling tot waar we vandaan kwamen. Een land dat letterlijk leeft en in beweging is. Waar men zegt: “mocht je in het bos verdwalen, dan moet je gewoon rechtop gaan staan.” Vulkanen, gletsjers en ijsmeren. IJsland. De kleuren zijn niet te omschrijven en maken diepe indruk. Het is daar 2 uur vroeger dan hier, en ook de herfst is daar in een verder gevorderd stadium. Bomen en struiken zijn intens geel of hebben zelfs geen blad meer. Kijken zover als je kijken kunt, we kunnen het in Nederland ons nauwelijks voorstellen. Gewoon niets en absolute stilte. Thuisgekomen worden de tekenen van de herfst langzaam zichtbaar. Het groene overheerst nog. Ik besef dat het hier ook mooi is, maar dat ik het niet altijd meer zie omdat het zo “gewoon” is. Vakantie doet mij altijd weer herinneren aan waar ik vandaan kom. Iets waar je normaal niet zo snel aan denkt. De plassen liggen er prachtig bij, m’n ogen zijn weer open. De koffer is inmiddels leeg, maar mijn hoofd en hart zijn gevuld met prachtige, intense en indrukwekkende momenten.
......................................................................................................
5 oktober 2016
OMSLAG
Ik loop alleen door de Bovenlanden aan de Kromme Mijdrecht. Voor mij speelt zich een strijd af op leven en dood. Een slechtvalk heeft zich op een eend gestort en laat niet meer los. Al kwakend wordt het beestje levend geplukt, met een paar scherpe klauwen in z’n lijf gedrukt. Een tweede vogel komt aanvliegen, op zich al heel bijzonder. Deze blijft draaien en er is duidelijk een vorm van contact. Ik geniet van het huiveringwekkende tafereel. Tja dit is natuur, hoe hard dan ook. Dreigende wolken, het weer slaat om. Tijd om het strijdtoneel te verlaten. Felle buien duren vaak maar kort en worden door een regenboog beloond. Dat geeft het leven kleur. Alles wat je meemaakt heeft een keerpunt, een omslag. Hoe het ook afloopt. Voor de eend kwam de dood onverwacht, voor de slechtvalk als voedsel om te overleven. Alles in een oogwenk. Maar een omslagpunt kun je beleven en er van leren. Een harde leerschool die in de praktijk prima werkt. Leren door te ervaren. Zo heeft de slechtvalk het ook moeten doen. De vogels zijn inmiddels weg en het leven gaat door. Het mijne ook. Door schade en schande… inderdaad… leren we.
......................................................................................................
20 september 2016
STERK
Als ik uit het keukenraam kijk, zie ik in deze periode van het jaar regelmatig een visarend vliegen. Een krachtige verschijning die zich onverschrokken in het water stort om dan al of niet met prooi weer op te stijgen. Een geweldig schouwspel dat op mij nog altijd heel veel indruk maakt. Zo ook deze zaterdag. In gedachten loop ik de schuur in met de visarend nog op mijn netvlies. Mijn moment van bewondering wordt ruw onderbroken. Daar lig jij op de grond, je kunt niet meer opstaan. Samen met junior helpen we je tegen alle regels in overeind. Je lijf schudt van de pijn, je zegt niets. We zitten tegenover elkaar, zeggen weinig, maar weten het allebei. De ambulance arriveert. Ziekenhuis, alweer. Zonder klagen, gewoon dragen. Alweer. De diagnose is een gebroken heup. De dag na de operatie klim je weer uit bed. De derde operatie binnen een half jaar. Inmiddels vecht je koppig door en is een volledig herstel het uiteindelijke doel. De revalidatie is in volle gang. Ik schreef al eerder dat het beter is om dingen tijdens het leven tegen elkaar te zeggen. Bij deze dan. Kleine, sterke en dappere vrouw… ma… ik ben trots op jou!
......................................................................................................
7 september 2016
INSTINCT
Ondanks het mooie weer zie je hier en daar al een bruin randje verschijnen. Een vleugje herfst. Zonder tijdsdruk of kalender doet dit seizoen langzaam maar zeker haar intrede. Dat kunnen we niet sturen. Het is nog heerlijk buiten. Het valt mij op dat steeds meer kinderen er voor kiezen om met virtuele activiteiten binnenshuis te blijven. Toen ik jong was moest je soms binnenblijven van je ouders, tegenwoordig is het bijna een straf om naar buiten gestuurd te worden. Maar goed, een groot deel van mijn leven speelt zich gelukkig wel buiten af. De eerste vogels staan op het punt van vertrek. Zonder mededeling, zomaar uit zichzelf vliegen zij naar zuidelijke oorden. Zo wonderlijk. Ik vraag me af wat er van ons instinct nog over is. Ik bedoel de dingen die we echt op gevoel doen. Ik kan maar één ding naast overleven bedenken. Liefde. Dat gaat puur op gevoel, laat zich niet sturen en overkomt je. Lepelaars vliegen over mijn huis. Hun “taak” hier zit er bijna op. Ze vertrekken naar West-Afrika om volgend jaar terug te keren. Jonge exemplaren puberen daar een jaar of drie en keren dan terug. Puur op instinct….puur natuur!
......................................................................................................
24 augustus 2016
WATER
Ik zit op een pol aan de oever van een nieuw gegraven petgat. Voor mij liggen twee duikers bijna roerloos in het water. Ze maken opnames voor de nieuwe serie Wildernis onder Water. Het water is ontzettend helder en schoon, je kunt de jonge waterlelies op de bodem zien. Water. Het heeft geen vaste vorm, omsluit altijd en is de bron van ons bestaan. Ik luister naar het ruisen van de wind die de rietstengels doet beroeren. De stilte maakt een einde aan de gedachten in mijn hoofd. Even denken aan niets. Op dat moment bedenk ik me dat als ik aan niets denk, het eigenlijk al mislukt is. Door te denken dat ik niet denk, doe ik het toch. Lastige materie. Dit zijn ook momenten voor herinneringen, dingen die geweest zijn. Soms is een herinnering alles wat van iets of iemand overbleef. Zoals de herfst voor de deur staat zullen we ons de zomer herinneren. Het mooie is dat je altijd weer nieuwe herinneringen kunt maken, aan jou de keuze. De duikers komen weer boven water, enthousiast over alles wat ze gezien hebben. En ik ben een mooie ervaring en herinnering rijker. Dat staat als een paal boven water.
......................................................................................................
10 augustus 2016
ZWEVEN
Het is voor de verandering eens mooi en warm weer. Boven mij klimt een buizerd op de thermiek. Al draaiend, hoger en hoger. De kraaien die de aanval hadden ingezet geven het op. Vanuit een boom is er contact met de alsmaar stijgende buizerd. Het is een luidruchtig jong. Uiteindelijk kan hij de verleiding niet weerstaan en slaat letterlijk de vleugels uit. Het ziet er wat moeizaam uit maar hij vliegt. Vakantietijd, we zijn op Texel. Enthousiast roep ik: “Kijk lepelaars!“, maar de reactie op mijn waarneming is wat koeltjes. “Pap, we zijn op vakantie ja!" Ik realiseer me dat niet iedere vader boswachter is en vogels spotten geen gezinsactiviteit. Ik kijk met junior in de lucht, verrekijkers in de hand. Dus toch zult u zich afvragen? We kijken naar een kleine stip op 3,5 kilometer hoogte. Wees gerust, het is geen vogel. We kijken samen vol bewondering naar mijn dochter die zojuist, wel met parachute, uit een vliegtuig gesprongen is. Los van alles en zwevend door de tijd. Ik zie in gedachten haar moeder een paar jaar terug hetzelfde doen. Vleugels uitslaan en langzaam loslaten. Voor ons landt een heel blij meisje... met een toekomst!
......................................................................................................
27 juli 2016
DE HAECK
Af en toe loop ik een rondje door lusthof De Haeck. Al wandelend denk ik na over de vraag ‘wie waren we en wie zijn we nu?’. Ik loop over het slingerende wandelpad tussen bomen en varens. Het levenspad is ook nooit recht, een avonturentocht vol gebeurtenissen. De windhoos die kort geleden over het gebied trok beschadigde vele bomen. De wonden zijn nog vers en zichtbaar. Dit biedt echter wel nieuwe mogelijkheden die voorheen niet voorstelbaar en aan de orde waren. Mensen zoeken, beleven en laten herinneringen achter in het Lusthof. Vertrouwen vele gedachten en al wat dierbaar is toe aan de natuur. In zichzelf gekeerd, opgaand in herinnering en de omgeving. Een plek om terug te keren. Ik loop over één van de karakteristieke bruggen. Een brug tussen oud en nieuw leven. Allebei noodzakelijk en mooi. Achterlaten en vooruit denken. Het regent zacht. Tranen van de natuur die laten leven. Leven… in alle facetten. De waterlelies staan in volle bloei, zonzoekers. Toch zal de winter ze komen halen. Het voorjaar, een nieuw begin brengt ze terug. De kalender bij mij thuis hangt nog altijd op december 2014. Ik haal hem weg. Het is goed zo…
......................................................................................................
13 juli 2016
ZOMER
De langste dag ligt al weer achter ons. Iedere dag wordt het een minuutje eerder donker, iedere morgen later licht. De blauwe knoop staat in bloei. Het is zomer. Jonge vogels vliegen op eigen vleugels en sommigen denken al aan vertrekken. De volhouders starten nog een nieuw nestje. Het kan nog. We staan massaal te trappelen om op vakantie te gaan of zijn al weg. Ik verlang stiekem naar de herfst. Dat is een afwijking, ik weet het. Ik houd van de extremen storm, onweer, regen en bliksem. Dit wordt ook steeds vaker een zomers fenomeen. Thuis gaan bij ons de gordijnen juist open bij onweer terwijl anderen zich verschansen in hun woning. Bij code geel begint het bij mij al te kriebelen, bij rood ben ik niet meer te houden. Ken je het geluid van regen? Regen ervaar ik als een melodie. Anderen horen vallend water, ik kan er uren naar luisteren. Het leven is eigenlijk een soort weerbericht. Soms zijn de voorspellingen goed, een andere keer wat minder. Vaak komen de voorspellingen niet uit en valt het uiteindelijk allemaal wel mee. De weerwaarschuwing wordt vroegtijdig ingetrokken. Genieten van het ongrijpbare, hetgeen je overkomt. Dat is prachtig!
.............................................................................................................................................................
22 juni 2016
VADERS
In de natuur wordt de taak van vader op geheel verschillende wijzen vorm gegeven. Er zijn vaders die er alles voor geven, neem nou zwanen. En er zijn vaders die zich niets van hun kinderen aantrekken, de eend is zo’n geval. Het kan nog erger als we aan beren denken bijvoorbeeld. Deze vaders schuwen het niet om hun eigen nageslacht op te eten. Gelukkig hebben we als mens de gave om “te houden van’. Hoewel? Als ik de tv aanzet en ik zie hoe we wereldwijd met kinderen omgaan, draait m’n maag ook om. Je hebt dus vaders en verwekkers. Laatst zag ik een koet in al zijn felheid zijn kinderen beschermen om vervolgens de kuikens van een eend af te maken. De harde wetten der natuur. Maar of hij nou vanuit zijn vaderrol handelde betwijfel ik. Ik denk terug aan mijn eigen vader, hij overleed al weer 26 jaar geleden. Hij was dus niet lang mijn vader maar wat we samen hadden was goed. Met recht een echte vader. Hij was in kleine dingen groot. Daar kan ik de rest van mijn leven mee verder. En ik? Ik doe mijn best en probeer het zo goed mogelijk te doen. Meer kun je niet.
......................................................................................................
8 juni 2016
MUIZENISSEN
Wandelend door Lusthof de Haeck wordt mijn aandacht getrokken door iets kleins dat heel stil over het wandelpad scharrelt. Het desbetreffende diertje blijkt een waterspitsmuis te zijn, een niet alledaagse verschijning. Het diertje trekt zich bar weinig van mij aan, terwijl je je als prooidier toch bijna dag en nacht zorgen moet maken. Jaren geleden hadden wij in de tuin een nestje huisspitsmuizen. Deze muizen hebben karavaangedrag. Door de tuin liep iedere avond een treintje met muizen. Het moederdier neemt de jongen op sleeptouw waarbij ze onder het lopen zich aan elkaar vasthouden. Met lede ogen zag ik dat het treintje bijna dagelijks iets korter werd. De moeder zag er ogenschijnlijk, voor zover dat mogelijk is, niet ongelukkig uit. Zou ze beseffen dat ze kinderen kwijt raakt? Het gevaar loert altijd, vanuit de lucht en op het land. Eigenlijk zou je geen leven hebben als je altijd met die gedachte rond zou lopen. Het besef van sterfelijk zijn is prima maar een chronische doodsangst is niet helemaal wat het zou moeten zijn. De waterspitsmuis verdwijnt tussen de varens, totaal ontspannen. Het leven kan van het ene op het andere moment een wending nemen. Tot die tijd ademhalen en leven zonder al teveel muizenissen.
......................................................................................................
26 mei 2016
GELUK
Ik zit op m’n bankje aan het water achter in de tuin te genieten van een wervelende zonsondergang. Ik denk na over het gezegde ‘geluk zit in kleine dingen‘. Hoezo klein? Een weergaloos fenomeen vol kleur. Het hele zwerk kleurt en verandert met de minuut. De kleuren zijn eigenlijk niet goed in woorden te vatten. Oneindig groots en slechts eenmalig, voor niets. Groot geluk wordt vaak gelinkt aan materiele zaken en geld, die trouwens ook wel handig zijn. Deze zaken zijn vaak vervangbaar. Echt geluk is dat niet, dat koop je niet. Als je naar geluk op jacht gaat, zal het net buiten je bereik blijven. Geluk overkomt je. Ook een goede gezondheid is een overtreffende trap van geluk en zeker niet vanzelfsprekend. Als je dat geluksgevoel kunt delen zal het groeien en groter worden. Ik kom met Junior terug van de plas. Hij zegt volkomen uit het niets: ‘Ik ben blij dat ik geboren ben.' Ondanks alles wat hij in zijn jonge leven heeft meemaakt, wil hij de schoonheid en het geluk blijven zien. Mooier kun je het eigenlijk niet zeggen. Het raakt me en ik denk bij mezelf wat een geluk als je zo in het leven kunt staan.
......................................................................................................
11 mei 2016
MEI
Iedereen kent wel de uitdrukking “in mei leggen alle vogels een ei “. Dat is inmiddels ook al geen zekerheid meer. Vogels gaan hun eieren steeds vroeger leggen. Zodra de temperatuur stijgt, en dat is steeds vroeger, komt ook hun voedselaanbod op gang. Alle reden om is lekker op tijd te starten in het voorjaar.
Deze maand staat in het teken van Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Tegenstrijdigheden die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Thema’s die we nooit mogen vergeten.
Het is ook de tijd van Moederdag. Ik moet eerlijk bekennen dat de commercie rond deze dag me toch wel iets tegen de borst stuit, maar als je nog een moeder hebt kun je er ook bij stilstaan dat ze er ‘gewoon’ nog is. Aanwezig, aanspreekbaar…tastbaar. Hier slaan we Moederdag niet over. Ik heb mijn moeder nog en gezamenlijk gaan we op weg naar het kerkhof. Bloemen en een mooi beschilderd windlicht mee. Alles wordt naar volle tevredenheid neergezet. We voelen haar in het zonlicht. We horen haar in het ruisen van het jonge blad. Ze is niet weg…het zijn wij die die haar missen. Ruimte voor een lach. We gaan naar huis. Koffietijd… het leven gaat door!
......................................................................................................
28 april 2016
HERSENSCHIM
We zijn aan het einde van de maand april, het lentegevoel is ver weg. Zon, regen en hagel wisselen elkaar in een snel tempo af. Zo gaat het eigenlijk ook in ons bestaan. Een afwisseling van goede en minder goede tijden. Voor sommige onder ons is de balans er soms een beetje uit, maar dat is leven.
We kijken, zien en herinneren. Een herinnering wordt bepaald door hoe we ons op dat moment voelen. Dit zal, vooral bij heftige dingen, voor altijd in het geheugen gegrift staan. Gelukkig hebben we ook het vermogen om te vergeten. Als je een nare gedachte probeert om te brengen zal het nog harder opstaan in je bewustzijn. Wat je niet goed gezien hebt zal gaan woekeren en een eigen leven gaan leiden. Het zien van iets duurt niet lang, de gedachte is er voor altijd. Een goede herinnering is een steunpilaar voor de toekomst, een tijd die altijd volgt.
Ik heb veel gezien in m’n leven, soms vreselijke dingen. Daar ben ik zeker niet alleen in. De kunst van kijken en het een plek geven bestaat.
En de rimpels in mijn gezicht? Die zijn van de zon…en het lachen.
......................................................................................................
13 april 2016
VEERKRACHT
Ik zit in huis, de regen tikt op de ramen en ik luister naar het tikken van de klok. Buiten is een winterkoninkje druk met het bouwen van een nestje. Onverzettelijk, zonder op te geven gaat hij door. Waar haalt hij de kracht toch vandaan? Kracht is iets wat je vanbinnen met je meedraagt. Ik vraag me af hoeveel een mens in zijn leven kan dragen. Met de juiste persoon in je leven heel veel. Een stuk van mijn leven is losgerukt en hangt in de galerij van het ziekenhuis, bijna onlosmakelijk. Precies op de dag dat ik vorig jaar afscheid moest nemen van, zit ik opnieuw in hetzelfde kamertje van hetzelfde ziekenhuis met mijn moeder. De rillingen lopen over mijn rug, terug op de plek waar ik nooit meer wilde terugkeren. Als wuivend rietland buigen we, maar breken niet. Opnieuw klaar voor de strijd. Maar één factor is allesbepalend. Met de juiste aan je zijde kun je alles aan. Iemand met de juiste schouder om op te leunen, iemand met de juiste arm om je heen en iemand met ruimte in het hart voor jou…dan heb je veerkracht….Ik heb veerkracht!!
......................................................................................................
JAARGETIJDE
Het zal niemand ontgaan zijn dat de lente weer is begonnen. Het voorjaar brengt nieuw leven maar kan het leven ook weer terug nemen. Maandagmorgen, 30 maart 2015, hospice Nieuwkoop. Een zoen, ‘ik ben er’, fluister ik. Je had op mij gewacht. Bij het uitblazen van de laatste ademtocht veranderde alles totaal, als een wervelstorm in mijn leven. Een moeder stierf. Oma werd weer moeder en een moeder nam de zorg voor haar kind na jaren weer op. Moeder blijf je voor altijd, in en na dit leven. Onvervangbaar. Er is leven en dood en het ene kan niet zonder het andere bestaan. Als je de duisternis niet ervaren hebt zal je het licht niet herkennen. We zijn een jaar verder en het is weer voorjaar, de klok verzet en de dagen lengen. Het licht overwint de duisternis. Dingen die je niet kunt zeggen kun je opschrijven, dat doe ik dus ook. Ik word gedragen door degenen die naast me staan, niet achter of voor me. Ik mag weer licht in mijn bestaan ervaren, de warmte van het leven. De tijd om een sombere gedachte aan de duisternis toe te vertrouwen is geweest. Ik leef!
......................................................................................................
RESPECT
Vrijdagmorgen, m’n collega en ik rijden naar de Julianalaan voor een gesprek. Deze mensen hadden wat zorgen over het beheer in Ruygeborg dus had ik voorgesteld om langs te komen. Na een hartelijk ontvangst konden we over en weer ons verhaal doen. Dat maken we helaas ook vaak anders mee. Het blijkt dus heel ‘normaal’ te zijn om verbaal van wal te steken zonder enige vorm van respect en een totale afwezigheid van enige kennis of onderbouwing. De argumentatie is dan ook vaak van horen zeggen en tientallen malen doorgegeven. Het ‘waar het nu eigenlijk om ging’, is weg. En dat is jammer. Natuurlijk worden er fouten gemaakt maar het is zo gemakkelijk om over iemand of iets te praten in plaats van met. Ik vraag me wel eens af wat er zou gebeuren als ik mensen op een dusdanige manier te woord zou staan in mijn functie. Eigenlijk weet ik het wel, het hek zou van de dam zijn. Respect hebben voor de natuur, dieren, planten maar vooral voor elkaar. Met respect bereik je gewoon meer.
We sluiten ons gesprek af en schudden elkaar hartelijk de hand. Ja, denk ik…zo kan het dus ook.
......................................................................................................
ANDERS
Zaterdagmiddag, ik kom met junior terug uit Nieuwkoop rijden en we stoppen even bij de Martinuskerk voor een kort bezoek. We lopen terug van het kerkhof en zien een salamander op het tegelpad zitten. In eerste instantie lopen we door maar we besluiten dan toch om het beestje eens beter te bekijken.
Ik vraag aan m’n zoon of hij het kwetsbare diertje in het gras wil zetten. Hij vraagt me of de salamander giftig is en ik kan hem geruststellen dat het niet het geval is. Hij zet het beestje op zijn hand en komt tot de conclusie dat de salamander nog wat stijfjes is. “Ik weet hoe dat komt, hij is koelbloedig”. Ik leg uit dat het koudbloedig is. “Zeg ik toch” en hij zet het beestje voorzichtig in het gras.
Het is vaak zo dat we kijken en vooruit gaan. Maar wanneer kwam je terug toen je achterom keek? Die kans is er altijd en mag je gewoon pakken. Uit interesse en naastenliefde. Misschien ben ik wel wat anders maar dat maakt me niet uniek. Het feit dat we allemaal anders zijn, dat maakt het uniek. Maar mogen we anders zijn..?
......................................................................................................
THUIS
Wandelend over de Kerklaan moet ik denken aan een mail die ik van een neef van mij kreeg. Zijn vader, mijn oom, is onlangs overleden. Hij schreef mij het volgende: ‘Vandaag de laatste spullen uit het huis gehaald, heel vreemd om je thuis zo te zien. Het is toch de basis geweest en die is er dan niet meer’.
Het zet mij aan het denken. In het dierenrijk worden de jongen vaak verstoten en keren nooit meer terug. Wij mensen blijven, als het goed is tenminste, naar huis komen. Sterker nog, sommigen verlaten het nest nooit. Maar wat is nou thuis? Voor de een is dat de plek waar z’n jas hangt, maar voor de ander een meer dan vast honk. Als je struikelt op je levensweg, wie wacht er dan op je? Iemand die je thuis vindt, waar je altijd welkom bent. Thuis kan gekoppeld worden aan een vaste plek, maar bij verhuizing gaat thuis gewoon met je mee. Het zijn degenen die naast je staan en van wie jij houdt, dat is thuis. Onvoorwaardelijk! Het zal altijd met je meegaan. Ik wandel stevig door, even weg van alles… Op weg naar huis.
......................................................................................................
SPOREN
Wij mensen camoufleren graag, of het nu is om op te gaan in de omgeving of om onze ouderdomsverschijnselen te verbergen. We zijn onderdeel van de soms harde natuur en lopen daarbij deuken op. Je kunt kleuren en schoonheid ook van binnen dragen. Bij het kijken naar mezelf zie ik dat ik ook de sporen van het leven draag. Veel mensen dragen tekenen van vreugde en schoonheid maar ook de restanten van verdriet met de groeven van pijn. Ze zijn ontstaan door te bestaan. Ze lopen door elkaar als een plattegrond en tevens dagboek van het leven. Onuitwisbaar en uitgevoerd in een speels en levendig lijnenspel. Het leven overkomt je maar voor sommige komt het juist niet. Vanmiddag ben ik naar de Martinuskerk in Noorden geweest om afscheid te gaan nemen van mijn vriend pater Dirk Koster. Bij aankomst stokt mijn ademgang heel even. Boven de deur zit op exact dezelfde plaats een slechtvalk, als op Goede Vrijdag 2015… We staan samen rond zijn kist, ieder met een eigen gedachte. Ik zie dat de dood de sporen vervaagt die het leven bracht. Goede reis vriend en bedankt voor alles wat je voor ons betekent hebt!
......................................................................................................
HAP
Kijkend uit het raam zie ik een man in camouflagekleding compleet met hengel vissen in de Voorwetering. Ik vraag me toch af of vissen hem nu minder goed zullen waarnemen of denken “gut, daar staat een boom met een hengel”. Maar dit geheel terzijde. De man is al even voorbij en ik zie een grote zilveren wolk van kleine vis in het water. Een snoek. Ze laten zich echt niet altijd beetnemen.
Ik weet nog dat ik ooit thuiskwam uit m’n werk en in het botenhuis belandde. Ik trof daar een angstaanjagend tafereel aan. De boot, vlonder, ja werkelijk, álles zat onder het bloed. Toen ik in huis kwam zat ma met een bebloede theedoek om haar hand. Op de vraag wat er gebeurd was werd geantwoord met: niets!!! Ma zit met dit soort zaken in een chronische ontkenningsfase. Ruim 700 naar binnen gerichte tanden hadden wraak genomen op de hand van ma. Ze vist graag maar bij het binnenhalen van een mooie snoek had ze de ‘verkeerde jas’ aan, die zonder gereedschap. De poging tot onthaken liep desastreus af. We zijn kwetsbare wezens, maar durven we ons ook kwetsbaar op te stellen….?
......................................................................................................
OPNIEUW
Oudjaar 2015, onderweg zie ik hoe de narcissen in bloei staan. Te bizar voor woorden. Geen winterstop voor de natuur maar een doorstart. Heel actueel overigens.
Vanavond is het oudjaarsavond en ik kan het niet helpen, mijn gedachten gaan terug naar vorig jaar. Het is dan bijna twaalf uur, wetende dat….wat zeg je dan tegen elkaar? Niets. Je houdt elkaar alleen maar vast.
Tegelijkertijd dacht ik terug aan een voorstelling van Freek de Jonge waar we samen ooit geweest waren. Na afloop kocht ik een boek van hem en hij vroeg me: ‘mag ik er iets in schrijven?’ Uiteraard. Bij thuiskomst las ik de woorden. Wees niet bang, je mag opnieuw beginnen. Ik kon toen niet bevatten hoe persoonlijk deze woorden waren en zouden gaan worden. Ik ben weer onderweg. Alles gaat verder en ik mag door.
Oudejaarsavond 2015, ik ben thuis met degene die me het meest dierbaar zijn. Ik heb inmiddels weer vleugels en mag opnieuw vliegen. Dat doe ik dus ook. Bijna twaalf uur. De kurk is eraf. We kijken elkaar aan, en daar is de glimlach. Ik durf en mag het gewoon weer zeggen, uit de grond van mijn hart. Gelukkig Nieuwjaar!
