Wandelroute De Rustende Jager

Al in 1791 wordt melding gemaakt van een café op deze plek! Maar de naam 'De Rustende Jager' komt pas in 1896 voor het eerst voor op de kaart.

In 1920 kopen Kees en Marie Klijn De Rustende Jager, het is dan nog slechts een boerderijtje waar in een zijkamer een borrel en frisdrank wordt geschonken aan jagers en passanten. Door het vroege overlijden van haar man, staat Marie er al snel alleen voor, maar zij houdt het café tot op hoge leeftijd open. Haar zoon Jan Klijn wordt boswachter van Natuurmonumenten in de Loonse en Drunense Duinen en zal dat 40 jaar blijven.

Het boerderijtje brandt helaas af tijdens de bevrijding in 1944, maar het wordt in landelijke stijl weer herbouwd. Als Marie Klijn in 1972 overlijdt, nemen nemen kleindochter Nelly Klijn en haar man Jo Peijnenburg het café over. Zij maakten er een bloeiend bedrijf van. Het is tot op de dag van vandaag één van de populairste entrees tot het gebied.

Langs het wandelpad kom je links en rechts soms grote open cirkels in het bos tegen. Hier zijn grove dennen en Amerikaanse eiken gekapt om in het dichte -ooit aangeplante-  bos meer licht en ruimte te maken. Dat is nodig om zaden van loofbomen, zoals inlandse eik, lijsterbes en vuilboom ook een kans te geven om te ontkiemen.

Die open plekken groeien heel geleidelijk weer dicht met bos, maar dan wel met veel meer variatie aan bomen en planten. Het bos wordt zo een beter leefgebied voor insecten, vogels en zoogdieren.

Sommige wandelaars vinden al dat takhout dat na de kap blijft liggen maar een rommeltje. Maar daar zijn veel dieren het niet mee eens! Die zien hier mogelijkheden om te schuilen en hun nesten te bouwen. Doordat het hout langzaam verteert, geeft het ook weer belangrijke voedingsstoffen af aan de bodem.

Maak vanaf hier een klein uitstapje naar het uitkijkpunt op de randwal. Deze wal markeert de grens van het stuifzandgebied. Daarachter begint De Brand, een heel nat natuurgebied met moerasbossen en vochtige graslanden.

Het moerasgebied ontstond zo’n 10.000 jaar geleden, toen een beek naar de Maas wilde stromen. Door het hoger gelegen zandgebied kon het water niet verder. Het water bleef op deze plek en daardoor ontstond er een groot moeras.

Vanaf de middeleeuwen hebben boeren hun best gedaan om dit moeras enigszins te ontwateren en legden zij akkers, weilanden en geriefbosjes aan. Tegenwoordig wordt het gebied beheerd door Brabants Landschap.