Blog week 22: Mist op Richel
Onze wachtwadweek was bijna teneinde. Er was er geen enkele droogvallend schip op Richel te bekennen. Tijd voor een mooie afscheidswandeling aan de oostkant. We genoten van het ongerepte wad en de geluiden die daarbij horen. We liepen langs de geul waar veel scheepvaart te zien was. Charterschepen, zeilboten en een enkele vissersboot. Totdat ons oog viel op een blauw klein bootje waar de mast plat op het dek lag en die op de motor vrij snel voorbij voer.
Waar ben je?
We zagen drie jongens van een jaar of 18 nogal hard tegen elkaar praten. Ze waren nu vlak bij ons. Vrij plotseling voeren ze recht op de kant af waar wij liepen. Een vreemde manoeuvre. Een jongen sprong overboord en gooide wat kleding op de wal. Een ander gooide een anker uit. Een beetje verbouwereerd keken we toe. Direct daarna maar even een praatje gemaakt met de jongen die al aan de wal stond. Met als eerste startvraag: 'Heb je enig idee waar je nu bent?'. Vlieland antwoordde hij. 'Want we zagen jullie lopen en dachten dit moet het strand van Vlieland zijn en daar kunnen we wel even bivakkeren totdat het tij ons naar Terschelling kan voeren!'. Tegelijkertijd voer er met grote snelheid een schip langs waardoor hoge golven bij hen in de boot stroomde. De jongens in de boot werden helemaal nat en gingen direct aan de slag om dit water eruit te krijgen. Al met al een hele consternatie op het moment dat we dit niet meer verwacht hadden.
Verbazing
De jongens kwamen uit Haarlem en Amsterdam en studeerden aan de Zeevaartschool op Terschelling. Ze waren even naar Harlingen geweest en kregen onderweg een kapotte mast. Toen wij, naar aanleiding van hun vragen, ook ons zegje hadden gedaan over de wadtoren, wadwachters en Natuurmonumenten namen we afscheid van elkaar. Wat een leuk gesprek met deze studenten. Ze waren stomverbaasd dat ze op Richel waren en ook over het hele mooie baantje dat we hadden als Wadwachter. Zij drijfnat wachtend op het tij dat zou kenteren en wij weer terug naar 'ons huis'.
Verloren bootje
Toen we bijna weer bij de Wadtoren waren ontstond er binnen een paar minuten dichte mist. Omdat de toren dichtbij was konden we die gelukkig zonder problemen bereiken. Maar ja, toen we daar waren dachten we natuurlijk 'Hoe zou het met die jongens zijn?. Hebben ze wel navigatie? En kunnen ze met dat kleine bootje Terschelling nu wel vinden?'. Toch maar even De Brandaris bellen. Tenslotte het wakend oog van het wad. Haar, de Brandaris heette Maaike ,onze zorgen voorgelegd. Ze zou gaan speuren of ze de jongens zag en ons bellen als ze hen in beeld kreeg. En gelukkig…..na twee uur belde ze dat ze het bootje zag, dat de mist weer weg was en dat ze heelhuids Terschelling hadden bereikt. Mooi, dat avontuur is weer achter de rug!
Wat ons met name frappeerde was de zeer snel opkomende mist die we de afgelopen week ook al eerder hadden gezien. Het wad ziet er vaak liefelijk uit maar kan ook plotseling erg verraderlijk en gevaarlijk zijn.
Minke Basteleur en Wim Timmermans
