Een Paaschwandeling over den St. Pietersberg
door E. Hermans
'Een Paaschwandeling is altijd mooi voor iemand, die van vrije en stille natuur houdt; maar dubbel valt er te genieten, als een stralende zon een ongekende weelde van licht en warmte over het landschap uitstort. Komt daar nu nog bij, zoals dit jaar, dat Paschen eerst half April valt, zoodat de plantengroei al een eind op streek is, dan zal wel geen natuur-vriend ongedwongen thuis blijven, dan is het overal beter dan in stad of in huis.'
uit: De Sint Pietersberg door Ir. D.C. van Schaick e.a. 1938 (p30)
Nog verfijnd wordt het genot van een zonnigen Paaschmorgen, wanneer de wandelaar voor zijn tocht een streek mag kiezen, waar hij niet dagelijks of wekelijks komt en die om zijn natuurschoon bekend is bij alle ingewijden. Dit voorrecht had ik dezen keer, Toen Zondag-morgen de zon zoo schitterend opging en een dag uit duizenden beloofde, was ik al buiten Maastricht op weg naar den St. Pietersberg.
Toen de zon boven de heuvels was gestegen gingen alle paardebloemen, madeliefjes en pinksterbloemen open in de vochtige graslanden. Voor iemand die deze lente niet had zien aankomen, was het een overrompeling, om te schrikken van zoo’n onverwachte ontplooiing, die ook wel iets toneelachtigs kreeg. Of de natuur een effect wilde bereiken, een vertooning geven, zoo snel ging het. Gold het niet zoo’n afgezaagde uitdrukking , dan zou ‘bij tooverslag’hier het verkoren woord zijn; juist, was het in elk geval. Inderdaad of ze op een signaal gewacht hadden, zoo kwamen op stel en sprong de hommels en wespen uit den grond; ook bijen en de zwevende bloemsvliefe, wollen dotjes met lange vooruit gestoken zuigsnuit, of fijne geel met wit getekende diertjes. Ze veegden even de vleugels en de sprieten gonsden en zoemden een poos, en dronken zich dan dronken aan bloemensap.
De zangvogels sloegen, floten, pipeten als dol door elkaar; merels, zanglijsters, vinken groenlingen, zwaluwen zelfs vlogen dartel van zonneweelde met overmoedige vliegtoeren van boom tot mooi. De fijngesnebde zangvogeltjes, pas uit warmere landen teruggekeerd merkten blijkbaar onverwachts, dat het hier toch ook zomer kon worden. De fitis rekte zijn dalend vinkelied tot anderhalf maal de lengte van gewoonlijk, en gunde zich haast geen pauze; de tjiftjaf gaf een drieslag, in plaats van een gewone maatzang. Alles deed buitensporig.
Met de bloemen op de helling was het niet anders.
(...)
Bij duizenden en duizenden hangen de gele sleutelbloemen, de primula veris, op hun rechten langen stengel; hier en daar ziet de grond er geel van.
