De onhandige vernuftige snavel van de lepelaars Quackjeswater

Het lijkt onhandig, zo’n enorme snavel, maar die van de lepelaar is een toonbeeld van vernuft. De vogel eet bij voorkeur stekelbaarsjes en garnalen en juist daarvoor is de snavel perfect. Het menu maakt ook duidelijk dat voor de lepelaar de kier in de Haringvlietsluizen gunstig uitpakt. Boswachter Ted Sluijter van Natuurmonumenten: ‘De opening dit jaar brengt immers meer vissen en garnalen ‘naar binnen’ en verbetert hun leefomstandigheden.’

Lepelaars horen bij het Haringvliet

‘Op het Quackjeswater, een prachtige plas op Voorne, broeden er zo’n 200! De kolonie behoort daarmee tot een van de grootste van ons land. De dieren foerageren aan beide zijden van de sluizen; de kier maakt de binnenkant beduidend beter’ aldus boswachter Sluijter. In het najaar is het Haringvliet nóg belangrijker voor de prachtige witte vogels. Dan namelijk komen honderden lepelaars die elders in Nederland broeden op de oevers bijeten voor ze aan hun lange reis naar het zuiden beginnen. Een energie slurpende reis, één waarvoor een gezond Haringvliet, dus met een opening in de sluizen, onontbeerlijk is.

Hap, slik, weg

En nog even terug naar die snavel, die enorme spatel waarmee de lepelaar door het water maait. Ondiep water want een lepelaar foerageert lopend. Het jachtveld is aanzienlijk: de snavel is 20 centimeter lang en beweegt 25 centimeter links en naar rechts. De snavel is al vissend geopend en dat is niet voor niets. De binnenkant ervan is namelijk bekleed met honderden gevoelige cellen, de zogenaamde ‘Orgaantjes van Herbst’. Zodra de lepelaar een stekelbaars of garnaal voelt, sluit hij de snavel gooit de kop omhoog. Hap, slik, weg. Goochem als ze zijn, jagen ze vaak met een groepje. Gezamenlijk drijven ze de waterbeesten bijeen; een schranspartij kan beginnen.