Vrijwilliger in de kijker: Henrie Jonker
Ik ben Henrie Jonker, 58 jaar. Als kind woonde ik in Raalte en kwam vaak met mijn ouders op de Sprengenberg (op de Sallandse Heuvelrug). Als kind wilde ik boswachter worden.
Ik ben lid van Natuurmonumenten sinds 1987.
De dichter Lucebert schreef: 'Alles van waarde is weerloos’. Voor natuur geldt dat ook in zekere zin ook. Natuur is kwetsbaar. We leven erin en zijn er onderdeel van. Tegelijkertijd vormen wij als mens ook de grootste bedreiging. Tijdens mijn studie Milieukunde realiseerde ik me, dat de best denkbare bescherming, gezamenlijk eigendom (en dus verantwoordelijkheid) is. Dat hadden de oprichters van Natuurmonumenten in 1905 goed gezien en daar wil ik graag aan bijdragen. Sindsdien ben ik lid.
Geen boswachter maar docent
Ik werd geen boswachter maar docent. Ik heb 30 jaar, via veldbiologie, HBO-studenten mogen enthousiasmeren, om de waarde van onze natuurlijke omgeving te zien, te ruiken, te voelen en te proeven. Er op vertrouwende dat ze elk op hun eigen wijze bij zullen dragen aan bescherming ervan. Helaas kwam daaraan abrupt een eind door een persoonlijk ongeval.
Ik vind het belangrijk maatschappelijk bij te dragen. Het is dan ook heel fijn dat ik bij Natuurmonumenten een plek vond waar ik toch mijn expertise kan inzetten in mijn eigen tijd en tempo. Sindsdien ben ik als ‘Vrijwilliger Monitoring’ bij Natuurmonumenten actief. Ik woon in Haarle en kom vrijwel dagelijks op de Sprengenberg en ben zo ook een extra paar ogen voor de boswachter. Het contact met de medewerkers van Natuurmonumenten vind ik erg plezierig en waardevol.
Toch nog een beetje boswachter
Ik monitor de reptielen op de Sprengenberg. Voornamelijk zandhagedis en hazelworm. Dit houdt in, dat ik op een van tevoren vastgestelde methode jaarlijks dezelfde plekken bezoek om reptielen te tellen. Deze vind ik in de ochtend onder zinken golfplaten, die verspreid in het gebied liggen. Reptielen maken er graag gebruik van om zich eronder op te warmen. Op deze wijze draag ik bij aan de kennis over de aanwezigheid van deze soorten in het gebied. Zo ben ik toch nog een beetje boswachter geworden ;),
Te veel mooie natuurmomenten om op te noemen
Het benoemen van één mooi natuurmoment kan ik niet. Het zijn er vele, bijvoorbeeld; het moment dat in de vroege ochtend een boommarter mij tegemoet loopt en zich, na enige aarzeling, toch maar omkeert en een omweg maakt om voorbij mij te komen of het moment dat ik net een zandhagedismannetje een vrouwtje bij de staart zie pakken en vervolgens het hele paringsritueel mag meemaken. Of te zien hoe een vrouwtje zandhagedis midden op een zandpad haar eitjes in de grond verstopt of plots oog in oog sta met een ree met kalf. Het is te veel om op te noemen….
