Natuur en waterberging in het Dwingelderveld
Het begint met plannen maken (2000), dan starten de werkzaamheden (2011), maar pas veel later kun je zien of maatregelen uitpakken zoals beoogd. Begin 2018 stond er een tevreden ecoloog bij de natte plekken in het Dwingelderveld: missie geslaagd!
Vroeger
In het verleden werd het water heel geleidelijk afgevoerd via een stelsel van slenken (langgerekte laagten). Soms waren die gevuld met water. Waar het stagneerde, kon veen zich ontwikkelen.
Later werd, ten behoeve van de landbouw, het water sneller afgevoerd door het aanleggen van sloten en greppels. Het grote natte heidegebied verdroogde.
Herstel van de natuurlijke waterhuishouding
In 2011 startten de herstelwerkzaamheden. De werkzaamheden hadden een tweeledig doel: vernatten van het heidegebied en wateropvang bij extreme neerslag. Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer lieten onder andere alle gegraven greppels, sloten en watergangen dempen. Het water zocht vervolgens zijn eigen natuurlijke, geleidelijke weg, via de slenken. De grondwaterstand ging omhoog en het Dwingelderveld werd langzamerhand weer de grote natte heide.
Natuur en waterberging kunnen samengaan
De natuur van het Dwingelderveld vaart er wel bij: in de vochtige heide met verscheidenheid aan vennen en veentjes leven de meest waardevolle en zeldzame planten- en diersoorten, zoals dophei, beenbreek, adder, gentiaanblauwtje en kraanvogel
Op hetzelfde moment is het Waterschap ook heel tevreden: door het langer vasthouden van water in het Dwingelderveld en vertraagd afvoeren van water in perioden van extreme neerslag, wordt wateroverlast in Meppel, Ruinen en Ruinerwold voorkomen.
Zelf zien?
Loop dan eens de wandelroute van 13.6 km. De wandeling geeft een goede indruk van de grote stille natte heide.
