Impuls voor bloemdijken in Zuid-Beveland
Natuurmonumenten is deze week begonnen met het maaien van bloemdijken in de Zak van Zuid-Beveland. Doel is om meer variëteit in de vegetatie te krijgen. Nu wordt het beeld veelal gedomineerd door grassen en brandnetels en krijgen bloemrijke soorten als ruige anjer en moeslook geen kans.
Door het neerslaan van stikstof en fosfaat is de bovenlaag van de bloemdijken zo verrijkt, dat met name grassoorten en brandnetels als een raket uit de grond schieten. Boswachter Tijmen den Ottelander: “Het landschap in Zuid-Beveland wordt daardoor steeds monotoner. Er zijn maar enkele plantensoorten die profiteren van de stikstof en fosfaatrijke bodem. Andere soorten worden verdrongen en krijgen geen kans. De biodiversiteit, de soortenrijkdom aan planten en dieren, holt daardoor achteruit.”
Achteruitgang biodiversiteit
Om de achteruitgang van de biodiversiteit te stoppen en meer variëteit te krijgen in het landschap, worden de dijken daarom twee keer per jaar gemaaid. De provincie Zeeland maakt dit mogelijk middels een subsidie die tot doel heeft om een impuls te geven aan de bloemdijken. Naast Natuurmonumenten participeren ook Staatsbosbeheer en Het Zeeuws Landschap in dit project. Met de subsidie kunnen de dijken voor drie jaar beheerd worden. Bij Natuurmonumenten gaat het om zo’n 25 kilometer bloemdijk.
Kalkrijke grond
De maaiwerkzaamheden vinden bewust in het voor- en najaar plaats om de successie van dominante grassoorten, brandnetels en bramen te stoppen en uit te putten. “De bloemdijken zijn van zichzelf heel kalkrijk, bijna vergelijkbaar met de kalkrijke gronden in Limburg. De bodem onder de verrijkte toplaag is van zichzelf dus een prima groeiplaats voor kruidenrijke soorten. Door twee keer per jaar te maaien verschralen we de grond en krijgen soorten als aardaker, gewone agrimonie, parelzaad en wollige distel weer een kans.” Het afgevoerde maaisel wordt bij elkaar gebracht op een grote hoop, waar het wordt verwerkt tot organische mest, bokashi.
Broedseizoen
Omdat het broedseizoen is, worden de dijken eerst afgelopen om te controleren of er zich geen nesten bevinden. Den Ottelander: “Tot nu toe zijn nog geen nesten aangetroffen. Maar treffen we er een aan, dan zetten we deze netjes af en maaien we er met een grote boog omheen. Zo is dat ook gebeurt met een stukje dijk waar glad parelzaad staat. Een plantensoort die van grote meerwaarde is.”
Door het verschralen van de dijken krijgt de aardaker weer een kans zich te vestigen.
