Pissige meerkoeten
Wat een vervelende beesten zijn dat toch. Die alom aanwezige meerkoeten, met hun pikkige snavels, hokkige bewegingen en ijselijke geluid. Waarom zijn het juist zij die me uitgeleide doen?
Ik zwaai af met de kano terwijl de meerkoeten me luidruchtig najoelen. Natuurlijk met de nodige tamtam, alsof ze de deur hard achter me dichtslaan. Ik peddel er snel vandoor, weg van die opgezwollen herrieschoppers. Veel liever zie ik een gewone wilde eend. Vooral zo’n echte, die nog in een moeras woont en geen brood lust. Verderop zie ik er eentje ondersteboven een echte eend zijn, geweldig gezicht.
Enkele eenden verder voel ik me al een stuk relaxter. En dat blijft de komende uren zo. Het water heeft een weldadige werking op me. De drukke wereld van de wal is iedere slag verder weg, vooral figuurlijk. Wat overblijft is genieten van opschietend riet, de zompige geur van het water en dobberend vogelvolk. Daar verschijnt zelfs even een krakeend ten tonele. Zo fijn getekend, zo bescheiden aanwezig. Een eendje naar mijn hart. Zo glijdt de tijd geruisloos voorbij.
Terug in het zicht van de haven wacht hetzelfde groepje meerkoeten me op. De brutaalste kijkt me ziedend aan. Weer die meerkoeten. Maar dit keer hebben ze geen vat meer op mijn gemoed. Ik kijk glimlachend terug. En dank ze in gedachten voor hun wakend oog op deze prachtige kano-omgeving. Het is ten slotte hun leefwereld waar ik even te gast was.
Ook zin om ontspannen te peddelen?
Bekijk hier de mooiste kanoroutes van Natuurmonumenten.
