Robbert: Is dit de unieke plek waar het echt stil is?
De omweg van ... een serie natuurverhalen langs de route. Soms is de kortste weg helemaal niet de mooiste en is de bepijlde weg juist het meest verwonderend. We laten in deze serie de bezoekers aan het woord: wandelaars, fietsers, dwalers en ontdekkers.
Geen routebeschrijvingen, maar persoonlijke verhalen over bijzondere momenten in de natuur.
Het gevoel van volledige stilte
We parkeren de auto bij de Haarmuhle. Vanaf deze parkeerplaats kun je meerdere wandelingen maken. Wij kiezen voor de blauwe route, een route van 8,6 kilometer.
Bij het begin van de wandeling passeren we een nog werkende watermolen. Je kan deze watermolen van binnen bekijken, maar wij besluiten om door te lopen. Het is nog lekker vroeg en daardoor rustig. Rustig qua mensen, maar druk qua vogels. Heerlijk om in de natuur enkel vogelgeluiden en de wind te horen.
Even verder op komen we via een klaphekje op de heide. In dit gebied moet een kudde Herefords zitten. Benieuwd of we deze mooie beesten tegen mogen komen.
We staan verder op even stil om te luisteren naar de stilte. Zou dit een unieke plek in Nederland zijn waar het echt stil is? In de verte horen we een kleine ronk, dus echt stil is het niet. Maar toch voelt het wel als volledige stilte.
De Herefords genieten net als ons van de omgeving
Via een vlonderpad gaan we door het moerasbos, bijzonder dat in zo’n nat gedeelte toch volop groei is. Zo zien we zwarte els en populier.
Zo lopen we in het moerasbos en zo staan we midden in een heidegebied.
In de verte zien we een roofvogel op een boomstam zitten en is een specht druk bezig met het maken van een gat in de boom.
De kikkers laten iets verder op ook van zich horen. Maar als we dichtbij komen, zijn ineens alle kikkers muisstil.
We slaan rechtsaf en wie zien we daar in alle rust langs het pad staan, liggen en grazen? Het is de kudde Herefords, die net als wij genieten van deze omgeving.
Genieten met de koekkoek op de achtergrond
Verderop delen we een pad met mountainbikers. Het is een smal kronkelpad, dus hopelijk komen we geen mountainbikers tegen. Ook dit gedeelte heeft weer zijn charmes.
Op een bankje met een prachtig uitzicht, besluiten we even te gaan zitten.
In de verte horen we een koekoek, die non stop, zonder tussen pauze koekoek blijft roepen.
We besluiten weer verder te wandelen en het geluid van de koekoek blijft op de achtergrond nog een tijdje hoorbaar. Bijzonder dat een vogel zonder tussen pauze zolang geluid kan blijven maken.
Zonder dat we het echt door hebben zijn we al bijna aan het einde van de wandeling.
We lopen nog over een zandpad met aan weerszijden de brem die volop in bloei is.
De zon schijnt op de brem, dit is zo mooi: een kadootje van de natuur.
Via een bruggetje komen we weer op het terrein van Haarmuhle.
Hier is het inmiddels een stukje drukker dan in het begin.
Wat was het een mooie wandeling, hier komen we zeker nog een keer terug.
