Bloggende boswachter, ja of nee….

Kekke regenlaarsjes

Eerst even iets over mezelf. Tien jaar geleden startte ik als boswachter Communicatie & Beleven. Na jaren  werken bij reclame- en communicatiebureaus toch wel een stap. Mijn pumps en grijze pantalon verruilde ik voor wandelschoenen en groene outfit. Voor regen kreeg ik kekke regenlaarsjes van een vriendin. Mijn eerste dagen bracht ik wandelend en fietsend door. Gebieden verkennen. Vervolgens stond ik met mijn leuke, maar ook te korte regenlaarsjes in de blubber heel zen maar toch echt ‘licht stuiterend’ wilde orchideeën te tellen met een groep vrijwilligers. Gelukkig vertelden ze me waar ik precies op moest letten. Het was anders nooit goed gekomen met de tellijsten.

Buiten Beleven

Er valt buiten in Twente ontzettend veel te beleven. Maar hoe gaan we dit vertellen? Werk aan de winkel dus en ik leefde me de eerste jaren helemaal uit.  We organiseerden wandelingen, lentefeesten,  Wilde buitendagen en andere evenementen om bezoekers aan ons te binden. Vaak lukte dat aardig,  soms ook helemaal niet. Folders, informatieborden en wandelroutes kregen een update. Het scholenprogramma kreeg een digitale variant. Met Erfgoed Bossem wonnen we de vakantiebeurs-award en de KiekTwente wandeling kreeg een toerisme-stimuleringsprijs. We pimpten onze schaftkeet om tot promotiewagen. Met dank aan sponsoren werd dit een rijdend reclame-object.

 

Natuur delen is vermenigvuldigen

Social media kwam op en via Facebook, Instagram en Linkedin kunnen we veel mensen bereiken. Hoe mooi is het om te zien dat we steeds meer volgers krijgen. Door natuurverwondering te delen, lijkt het alsof het aantal natuurliefhebbers zich vermeerdert. Mooi he? We hebben op deze manier ook veel interactie met de omgeving. Eerlijk, er komen soms ook minder leuke berichten op ons af via deze kanalen, maar ook daar kunnen we mee omgaan.

Passie voor je werk is avonden op een dassenburcht zitten

Ik vind het best spannend om de verwondering over de natuur nog meer te gaan te delen. Wat mijn collega’s ‘gewoon’ vinden, wil ik graag de wereld ingooien. Meestal kan dat, soms niet. Bijvoorbeeld als we verwachten dat een bericht verstoring zal veroorzaken. Want we blijven zuinig op onze gebieden. Een telefoontje … ‘Er is een das overreden en nu moeten we de burcht zoeken. We zagen dat ze nog zoogde. De jongen zitten waarschijnlijk in een burcht’ ….  en dan zitten collega’s gewoon een paar avonden in de kou op een burcht naar een uitgang in de grond te staren. Over passie voor je werk gesproken. Er is dan toch een feestmomentje als er drie jonge dassen gered zijn.

Of wanneer we 's avonds in het pikkedonker door het Witte Veen struinen en opgegeten worden door de muggen. Op zoek naar de boomkikker. En dat ik er dan eentje vind, uitgerekend ik. Ik ging eigenlijk alleen mee voor de beleving, wild het wel eens meemaken. Dan sta je bijna te trappelen en in je handen klappen. Eentje gevonden! Een 4 cm groot knalgroen kikkertje. Je keert als een 'blijhoofd' naar huis waar je zoon opmerkt dat zoveel euforie over een kikkertje nu ook weer niet nodig is. Maar het doet je wat, helemaal als je dan hoort dat de aantallen boomkikkers afnemen. Iedereen mag genieten van onze natuurgebieden. En een paar jaar geleden kwam er ook een bomenpark bij.

Een bomenpark, dat is andere koek

Met meer dan 100.000 bezoekers per jaar is het erfstuk arboretum Poort Bulten van textielfabrikant Gelderman een topper in Twente. Dat vraagt om ander ‘beheer’. Daar waar in een natuurgebied de bomen ‘gewoon’ groeien, is het hier andere koek. Elke boom heeft z’n eigen verzorging nodig en heeft een eigen naambord, alsof je in een openluchtmuseum wandelt.

Ik hoop dat je er zin in hebt om volgende blog digitaal met me mee te wandelen door het arboretum.