Fotografiehut in Buurserzand. Turen. Twijfelen. Raak!

Een avond in de fotografiehut

Dat het wemelt van het wild op het Buurserzand wist ik al langer. De combinatie van bospercelen, natte gebieden en grasland vormt voor veel dieren een zeer geschikte thuisbasis. Zo spotte ik tijdens een ochtendwandeling eens een marter. Een andere keer zag ik een vos. Konijnen, fazanten en reeën behoren tot de vaker voorkomende waarnemingen. Om een wild dier te spotten in zijn natuurlijke leefomgeving, gaat eigenlijk nooit vervelen.

Schuwe reeën en lastige foto's

Uit ervaring kan ik zeggen dat het maken van een goede reeënfoto best pittig kan zijn. Het meeste reewild is schuw en daarom erg alert op wandelaars. Het is zeer waarschijnlijk dat je al lang bent opgemerkt voordat je het dier überhaupt hebt gezien. Daarnaast zitten ze vaak op een behoorlijke afstand van het wandelpad, zodat ze altijd een veilige buffer en een goed overzicht hebben. Precies om deze reden zien veruit mijn meeste foto's van reeën er een beetje hetzelfde uit: de ree heeft mij al lang en breed in de smiezen en kijkt recht in de camera. Dit hoeft niet direct een slechte foto te zijn, maar écht onderscheidend is het niet.

Tijd voor een andere aanpak

Precies daarom besluit ik een avondje mijn geluk te beproeven in de fotografiehut in het Buurserzand. Vanuit een fotografiehut kun je met een beetje geluk dieren spotten die zich er niet van bewust zijn dat ze bekeken worden. Hierdoor ben je getuige van natuurlijk gedrag, net als in een goede natuurdocumentaire. De hut bevindt zich op een rustige plek, midden in het natuurgebied. Dit is een rustgebied voor dieren waar normaal gesproken geen andere bezoekers mogen komen. Dat betekent: meer kans op wild!

Op pad met sleutel en kaartje

Nadat ik de sleutel uit het kluisje bij de ingang van bezoekerscentrum De Wakel heb gehaald, volg ik de route naar de hut. Die staat aangegeven op een gelamineerd kaartje dat tegelijk als sleutelhanger fungeert. Na tien minuutjes wandelen arriveer ik bij de hut. Deze is gunstig gepositioneerd aan een bosrand en kijkt uit over een bloeiend grasland. Het hangslot gaat open en ik treed binnen in mijn onderkomen voor vanavond.

Alles in stijl: hout, klapluikjes en rijstzakken

De hut is volledig van hout. Er staan twee banken, elk met twee zitplaatsen. Voor de banken zitten vier klapluikjes. Aan de kapstok hangen wat rijstzakken, handig om je camera mee te stabiliseren. Ik klik één van de luikjes open zodat er wat licht naar binnen schijnt. Mijn fototas gaat open en ik haal er een flinke lens uit: een 500mm, speciaal geleend voor deze gelegenheid. Normaal gebruik ik een lichtere 70-300mm zoomlens, maar vandaag hoef ik niet ver te sjouwen.

Muggen, geduld en… een buizerd!

Aandachtig speur ik het grasland af in de hoop dat de eerste ree zich snel laat zien. Het is juli, dus: muggenseizoen. Gelukkig waait er een lekker briesje. Toch spuit ik voor de zekerheid een beetje insectenspray op. Tot mijn verbazing zie ik op de klok van mijn telefoon dat er al een uur voorbij is. De hoop op een spectaculaire dierenfoto begint wat te vervagen. Dan ineens: geritsel. In een flits vliegt er een buizerd voorbij en strijkt elegant neer op een tak van een omgevallen boom. Yes! Hopelijk blijft-ie even zitten, zodat ik snel mijn instellingen kan aanpassen. De eerste shots zijn binnen!

Als de buizerd plots een duikvlucht richting het gras maakt, raakt mijn camera de focus kwijt. Jammer, want dat zou een topfoto zijn geweest. Gelukkig keert de vogel terug naar zijn uitkijkpunt en kan ik nog een paar scherpe foto’s maken.

Regen en hoge ISO

Het begint flink te regenen. Liever had ik een zonnetje gehad, maar eerlijk is eerlijk: dit heeft ook wel wat. De buizerd trekt zich niets aan van de regen en poseert gewoon verder. De tijd vliegt. Het wordt donkerder en fotograferen wordt steeds lastiger. Ik zet mijn ISO op 4000. Niet ideaal, maar hopelijk nog bruikbaar na wat nabewerking.
De hoop op reeën heb ik inmiddels opgegeven. Als de regen wat afneemt, besluit ik dat het mooi is geweest en begin ik mijn spullen in te pakken.

En dan… het onverwachte slotstuk

Net als ik het kijkluikje wil sluiten, schiet er – je gelooft het niet – een ree voorbij! Snel haal ik mijn camera weer tevoorschijn. Opluchting: ik ben op tijd. Het blijkt een paartje te zijn. Een mannetjesree, herkenbaar aan de stangen, draaft achter een vrouwtje aan. En dan – jawel – het vrouwtje wordt besprongen. De duidelijke intentie? Reekalfjes maken.

Het voelt alsof de natuur me op de valreep nog even wil bedanken voor mijn geduld. Een prachtig sluitstuk van een bijzondere avond. 

Vincent Croce

Meer weten over de fotografiehut in het Buurserzand? Klik hier.