Voor mij hoeft het niet
Van parkeerplaats naar kantoor is voor mij altijd een korte wandeling. Vaak ontmoet ik wandelaars, ik maak soms een praatje of ik beantwoord een vraag. Ik tref ook dikwijls wandelaars met een loslopende hond. Ik zie dan de schrik in hun ogen, waarschijnlijk zijn ze bang voor een bekeuring. Ik vraag altijd of ze de hond willen aanlijnen en vertel waarom. Voor mij persoonlijk hoeft het niet, ik ben niet bang voor een hond. Maar de bewoners van het gebied kunnen het niet vragen. Daarom vragen wij het.
Daar gààn we weer
De moed zakt me soms in de schoenen. Dan ben ik er he-le-maal flauw van. Dan denk ik ‘Daar gààn we weer ….’
Toen het enkele weken geleden lekker weer was, zaten enkele collega’s en ik buiten te lunchen bij de Wakel in het Buurserzand. Voor wie de plek niet kent, het laat zich het best omschrijven als volstrekte stilte, alleen onderbroken door tjilpende vogeltjes en picknickbanken met prachtig uitzicht over de heide. Vanaf die locatie hebben we zicht op het wandelpad.
De hele dag sprintjes trekken
Voordat ik ook maar een hap van mijn eerste boterham had genomen zie ik in mijn linkerooghoek een dame en heer aan komen wandelen met een hond. De hond zwierf links, rechts en overal. De heer liep voorop, de dame heftig telefonerend een tientallen meters achter hem. Ze liepen vanaf de parkeerplaats toch echt zeker drie keer langs een bord met de melding dat de hond aangelijnd mee mag. Je wilt eigenlijk reageren maar je hebt je mond vol, de afstand overbruggen met stemverheffing is niet gepast en natuurlijk kunnen we een sprintje inzetten, maar dan blijven we echt de hele dag door sprinten. Ook vanachter ons kantoorraam zien we talloze losgelaten viervoeters voorbij komen.
Zwaaien
Ik ben nog maar net aan mijn tweede boterham begonnen ... en jawel, bingo! Nu komt van rechts een man achter de jeneverbessen vandaan met een hond, niet aan de lijn. De man staat stil en kijkt naar ons. Je ziet hem denken ‘Verdorie, boswachters!’…. En hij doet snel de hond aan de lijn. Zwaait vrolijk en uitbundig naar ons en loopt richting de uitgang van het gebied. Ik heb niet eens terug gezwaaid. Niet erg vriendelijk van mij. Na de derde loslopende hond brak ik mijn lunchpauze af.
Reekalfjes liggen vaak gedrukt in het gras of de heide te wachten op hun moeder. Een hond die nieuwsgierig snuffelt of likt aan het kalf kan zijn geur overbrengen waardoor moeder ree haar kalfje niet meer herkent en accepteert.
Ongevraagd en niet uitgenodigd op kraamvisite
Stel je voor dat je net bevallen bent, je bent trotse vader of moeder en er bellen herhaaldelijk vreemde mensen aan, ze komen soms zelfs ongevraagd binnen. Dat wil je toch niet! En als je zelf bij iemand op kraamvisite gaat dan gedraag je je ook rustig. In het voorjaar is de natuur één grote kraamkamer.
Wilde dieren weten vaak goed waar de wandelpaden lopen. Daar blijven ze uit de buurt. Ze trekken zich terug in rustige delen van het gebied en ze houden geen rekening met mensen die dit komen verstoren. En we zien het steeds vaker. Laatst kreeg ik een filmpje van honden die aan het graven waren in holen, gezinnen die renden over een dassenburcht. Honderden meters van de wandelpaden af. Die verstoring is niet nodig. In paniek kan een ree zich doodrennen tegen een hek of op een weg. Een broedende vogel moet continu van zijn nest af omdat mensen of honden er vlak langs lopen. Dat ei blijft niet warm, kuikens sterven in het ei. En de verongelukte wolf afgelopen week, naar alle waarschijnlijkheid werd deze ook opgejaagd.
Wat wel kan
Mag er dan helemaal niets? Jazeker, er mag een heleboel. Maar toon respect voor het ‘thuis van de dieren’. In een eerdere blog zette ik al eens op een rij waar je je hond los mag laten lopen. En nogmaals … eigenlijk ben je het hele voorjaar op kraamvisite in de natuur, het leefgebied van vele broedende, parende en barende dieren en van nieuwe, groeiende planten: blijf op de paden, honden aan de lijn, laat geen afval achter.
Je hond aanlijnen, je doet het niet voor ons, de boswachters. Je doet het voor het ‘thuis van de dieren’.
De bijna onzichtbare nachtzwaluw legt zijn eieren niet in een nest maar op de kale grond. Onder een struik bijvoorbeeld. 's Avonds vangen ze in hun vlucht grote insecten, zoals nachtvlinders.
