De wandelroute op landgoed De Klencke loopt door bossen, heide en weilanden. Een zeer afwisselende route, in de buurt van Emmen, die in ieder jaargetijde mooi is. De route van ruim 5 kilometer wordt met rode pijlen aangegeven.
Landgoed De Klencke dankt zijn oorsprong aan de bouw van een havezate in de dertiende eeuw, precies op de overgang van een laaggelegen beekdal naar de hoger gelegen zandgronden van het Drents Plateau.
Door deze overgang omvat het gebied een diversiteit aan landschappen. In het beekdal tref je natte bloemrijke hooilanden en houtwallen aan, op het landgoed eeuwenoude beuken- en eikenbossen en op de zandgronden heidevelden met voedselarme vennetjes.De wandeling ligt op 17,5 kilometer van Emmen. Omwille van de landbouw wordt het omliggende gebied flink ontwaterd, waardoor de heide op het Klenckerveld steeds verder is verdroogd. Natuurmonumenten probeert nu door de aankoop van landbouwgronden een vochtige bufferzone te creëren. Hierdoor zal Landgoed De Klencke, dat nu ongeveer 630 ha groot is, in de toekomst groter worden.
Vanaf de parkeerplaats ga je over het fietspad richting de boerderij (de Klenckehoeve, Klenckerweg 12) en volg je verder de rode pijlen.
In het verleden dienden takkenbossen (in het Middelnederlands mutserd of mutsaard) als fundering voor een pad. Door hierop zand te storten, ontstond in een drassige omgeving een verhoogd pad (dijk of diek).
Waarom ligt halverwege het pad een regelmatige, rechthoekige verdieping aan de rand van een bosperceel? Als hij vol water staat, kun je zien dat het een vijver was. Grote kans dat deze kuil gebruikt werd om hout te conserveren. Door stammen zich vol te laten zuigen met water, verrotten ze niet of nauwelijks. Het is een interessant landschapselement dat direct samenhangt met de bosbouwgeschiedenis van het landgoed.
Deze boerderij is gebouwd rond 1825. Hij had een dubbelfunctie als tolhuis en boerderij. Het gebouw is karakteristiek voor de Drentse landelijke bouwkunst uit die tijd.
Door een prachtige beukenlaan naderen we een heideveld. We zijn nu op het Klenckerveld met grassen, dennen, berken en jeneverbessen. Vlak achter het eerste veerooster zien we links een plas, in de vroege zomer wit van het veenpluis. De koeien van de Klenkerhoeve beweiden dit gebied. Af en toe grazen er ook Drentse heideschapen.
Zo mysterieus, vooral op een ochtend in de herfst. De jeneverbesstruiken die hier staan zijn waarschijnlijk 60 tot 100 jaar oud. Jeneverbessen planten zich moeizaam voort en alleen als de condities optimaal zijn. Ze zijn zo bijzonder dat de struik beschermd is. Natuurmonumenten zorgt er voor dat er licht en ruimte is. Soms betekent dat wel dat er omliggende bomen gekapt moeten worden.
De paden na het tweede veerooster vormen een overgang tussen Oosterhesselen en De Klencke. Niet altijd is het pais en vree geweest tussen de heren van De Klencke en de boeren van Oosterhesselen. De rechten en plichten, de hoeveelheid grond en het gebruiken van water en de paden op het gebied van de Klencke leverde in het verleden veel stof voor onenigheid en conflict.
Net als in het verleden zijn de essen de plaats voor akkerbouw. De es, na oversteken van de Klenckerweg, heet Loo-es. Loo betekent: open plek in een bos op droge grond, vaak benut als akker. Nu staan er in de lente en zomer veel bloemen in het koren en in de bermen.
Vroeger behoorden deze oude graslanden aan de kerk, vandaar de naam. Nu leven in de drinkpoelen salamanders, padden en kikkers. In de vroege ochtend of avond zoeken reeën tegen de boomsingels aan naar voedsel.
Waarom ligt hier zo’n grote plas? Vroeger was dit al een laagte in de heide. Tijdens een natuurherstelproject in 2006 is de laagte weer in ere hersteld. Hopelijk komen de veenmossen terug.
Lelietje van dalen, salomonszegel, varens en dalkruid. Alleen de namen al! De zevenster is zeldzaam, maar komt op het landgoed voor; Natuurmonumenten is daar natuurlijk trots en zuinig op. Vogels als buizerds, haviken, uilen zijn te horen en soms te zien.
Landgoed De Klencke omvat vier boerderijen en een sierlijke havezate. Het is een sober en compleet landgoed waar in het verleden bosbouw en landbouw centraal stonden. In 1961 heeft Elisabeth Goddard-Van der Wijck het hele landgoed nagelaten aan Natuurmonumenten. De havezate en de boerderijen worden nu particulier bewoond en zijn niet toegankelijk. De Klenckehoeve (nr. 12) is nog de enige boerderij in functie.
Dit is het einde van de route. We hopen dat je fijn gewandeld hebt en zien je graag terug in een van de gebieden van Natuurmonumenten.