Deze speciale fietsroute door de natuur van de Zuidwest Veluwe voert langs 38 bijzondere plekken. Plekken, die voor mensen zo dierbaar zijn dat ze er een gedicht over hebben gemaakt. Je kunt fietsen over Planken Wambuis, de Ginkelse heide, langs de Rijn, Wolfheze en de Kreelse Plas. De lengte van de route bepaal je zelf en ook het startpunt ligt niet vast.
Deze knooppuntenroute van 41 km is een voorbeeld en komt langs verschillende mooie poëtische plekken. Inspirerende plekken waarover jonge en oudere dichters, ‘professionals’ en ‘amateurs’ een gedicht maakten. De Poëziefietsroute loopt langs bestaande fietsknooppunten. Stel online je route samen aan de hand van Fietsersbond-routeplanner.
Kom fietsen langs de gedichten op de Zuidwest Veluwe!
De Poëziefietsroute met 38 bijzondere plekken en gedichten uit het boek ‘Tijd is niks. Plaats bestaat’ vind je op deze kaart.
Op pad met je smartphone
Fiets je bij voorkeur aan de hand van onze route-app op je smartphone, ga dan naar GooglePlay of de AppStore en download gratis Natuur routes. Zoek in de app op fietsroutes in de buurt van Ede en je vindt de Poëziefietsroute.
Iedere markering is een plaats onderweg, waar een gedicht over geschreven is. Klik op de markering om het gedicht te lezen, of het geluidsfragment van het gedichten te beluisteren. Bijzonder aan deze route is bovendien, dat alle dichters hun gedicht zelf voordragen.
"Er is niets aan mij te zien”, zei ze. (Het was een "ze")
"Dat zie ik”, zei ik. "Ik hoef je niet meer.” "Jij hoeft me wèl, zei ze.”
Ik zag hoe verschrikkelijk leeg ze was. En hoe woedend, hoe woest.
Eindelijk moest ik van mezelf eens wat meer zien, te weten.
Daar stonden we dan, op die hei.
Kees Rood
2. Lied van de beproefde aarde (punt 5 - 63)
Wat is het toch met deze plek? Heb ik de ziel van het woud betrapt? En deed het woud hetzelfde bij mij? Ik voel mij een man van hout, aan elke boom gelijk, net of ik hier eeuwen geleden wortel schoot, al bleek de getemde grond veel te schraal om op te overleven: de boerderij verviel, de schaapskooien rotten weg, gras vrat de akkers op, de drinkbak van de paarden raakte overwoekerd.
Al is de hofstee nu gerenoveerd voor verhuur aan toeristen, toch heerst er niets dan stilte, en heerst er in die stilte niets dan het onwerkelijk verlatene... Een raaf komt zo laag over dat ik hem aan kan raken, er hangt heimwee in de lucht, er vervloog iets onomkeerbaars, oh roep van het voorbije, schrijnende adem van vergeefs, vergeefs, en dat voorgoed…
Een groep herten haast over de weer wild gelaten gronden, en ineens zie ik jou zwaaien naast de dikke, kromme eiken in de moestuin die allang verging, je borsten vrolijk deinend, je armen, nog zo glad en jong!, glanzend in het melklicht, morgenster bij dageraad van donkere robijnen, mijn liefste als nu hanen kraaiden zou ik knielen want dan was je echt…
En je lacht en zwaait, al vrolijker, al helderder, en ik draaf en vlieg met die bange herten en die onversaagde raaf, tot er in de verte, dat zal je altijd zien, een haan begint te kraaien als nog nooit een echte haan gekraaid heeft, en op mijn draf en vlucht hoor ik de zucht van de beproefde aarde, en de mens die er, tot hij ontzield wordt, hoe dan ook wat van moet zien te maken.
Pieter Boskma
3. Mijn eik zonder naam (punt 5 - 63)
een boom eet niets hij drinkt alleen en toch staat ie zo verankerd als ik alleen drink en verder niets ben ik één en al gewankel
een boom vangt wind en wiegt daarop en kust de mooie luchten ik vanaf mijn wiegetijd laat winden van het zuchten
en tot slot een boom hij wordt zo oud en vindt dat niet bijzonder terwijl ik van elke rimpel schrik en de jeugd nog zo bewonder
O, was ik maar een boom dan had ik niet zo’n zorgen dan koesterde ik de jaarlijnen en dronk mijn weg naar morgen
_0)