Poëziefietsroute Zuidwest-Veluwe

een boom eet niets
hij drinkt alleen
en toch staat ie zo verankerd
als ik alleen drink
en verder niets
ben ik één en al gewankel

een boom vangt wind
en wiegt daarop
en kust de mooie luchten
ik
vanaf mijn wiegetijd
laat winden van het zuchten

en tot slot
een boom
hij wordt zo oud
en vindt dat niet bijzonder
terwijl ik
van elke rimpel schrik
en de jeugd nog zo bewonder

O, was ik maar een boom
dan had ik niet zo’n zorgen
dan koesterde ik de jaarlijnen
en dronk mijn weg naar morgen

Larissa Verhoeff

het zijn niet mijn woorden, het zijn
hoogstens de paden die hier lopen, de paarden
in draf eroverheen, de vlaktes die er ooit waren,
het afscheid van dierbaren, ze zijn blijven liggen
in hun graf, bedolven onder de aaneengesloten
lagen van jaren, zo veel, zo lang, zo ver, dat er
woorden voor nodig waren om ze weer tot leven
te kunnen wekken, voor even dan, tot ook wij
vertrekken, naar onze wagen, die aan de rand
van het bos op ons wacht, het wordt al laat,
het zijn niet mijn woorden, maar kijk, daar
gaat nog iemand over een pad, dat van niets
naar nergens leidt, alleen bestaat binnen dit kijken,
dit verhaal, deze tijd, deze taal

Ruben van Gogh

we noemden hem de kleine heuvel
al waren we zelf veel kleiner dan hij
we voelden ons de schoenen-
reuzen goedmoedig liet
hij zich beklimmen

we waanden ons op weg naar
een bank die smachtend 
op de heuveltop wachtte
op ons gesprek waar we weer
chocola van wisten te maken

een scheutje van toen
door een schepje van thuis
wat waren we het roerend
met elkaar eens ‘en toen zei ik en
toen zei hij en ik zeg’ maar toen

zakte een van ons door de bank
de bank was de bank niet meer
hij wilde hout zijn
een boom, zichzelf
de heuvel rees van trots

helemaal tot boven de hemel
wij zonken elk alleen weg
in een wolk van schaamte
en zwegen
tot we weer beneden waren

in de verleden tijd
durfden we er wel
over te praten en toen

Ilse Starkenburg

Schapen houden dit kort,
de dode parachutisten,
bronstijdkoningen, resten
pijn die ondergrond wordt.

Fijngewreven, vergeten
stuift verhaal uit en in 
alle zestien windstreken
van je luchtspiegeling.

Overal de verrukt
klapwiekende juichend boven
wolken klimmende neer-
stortende leeuweriken.

Hoor de toedrachten gaan
rijmen tegen je zolen,
voel de planeet zijn slome
dagelijkse radslag slaan,

stunt met de vlieger die je
boven de hei oplaat.
Wat kan je zien, wat zie je.
Tijd is niets. Plaats bestaat.


Eva Gerlach

dus hier stond je dit was wat je bedoelde
met lucht voor een verhaal terwijl iedereen
dacht dat je kwijt was schilderde jij landschap:
bomen in verspringende verte liefst zonder

eigennaam autonome kunst dat was het dacht je
en wij maar geloven dat je beltegoed op was.
hier kon je dus mee met iemand, een kar,
een rug en je droge handen in hars gedoopt

weerhielden niet - wie jou kreeg won -
het bos is een kloppende spier en wegen
zijn de aderen voor reizigers het kruispunt
is voor het snelste lichaam - je rende er

zo ging het dus wat zou je nu willen dat we
je vonden dit is het soort seizoensveld na
een wedstrijd hier wint er geen - boshuid kleurt
de rode doodvermoeide bloedlichaampjes

Anne Vegter

Dan kwamen we aan in die waas van beweging, de handen losjes op het stuur,
dan remden we en stapten af – we mochten het niet denken: een huis,
hier, aan de rand van het groen. We hebben het gedacht.

En dan een bordje 'Eigen Weg' de grond in slaan. Roepen dat passanten
verder mogen komen. Lachend van gulheid naast het hek blijven staan.
Weten van iedere stap op het pad, het zachte geruis en gekraak,
rollen we namen van planten, tekenen moeiteloos blad
voor blad de nerven na, wijzen aan wat wortels doen
(kijk eens, al dat ondergronds verzoenen).

Hier blijven wonen, zeggen we, ons leven licht en overbodig.
’s Nachts de kou van spoken voelen, vreemde vrouwen,
vrede sluiten, steeds vrijgevig zijn met ruimte.

Maar er kruipt weer verte in je blik, ik merk de rondgang
die ons in de benen zit, we moeten weg.
Alles hebben we in handen gehad, om en om gedraaid.
Bekeken. Teruggelegd.

 
Ester Naomi Perquin 

We schrijven 1914. De Grote Krijg vangt
aan, hier blijft men stil bestaan, sticht een
hoeve en plant een leger Amerikaanse eiken
om er stuthout voor de mijnbouw uit te winnen.

We schrijven 1944. In De Slag staan de
eiken bloot aan schroot en scherven.

Zie ze daar nu staan, bedoeld om in de
aarde te verdwijnen maar niet gesneuveld
en nog altijd overeind. Niemand haalt
ze neer, de zagen zouden er kapot van gaan.

Dankzij het hels geweld konden ze blijven
leven tussen de inheemse van Wolfheze.

Victor Vroomkoning

Oude bekenden treffen elkaar
langs de lange eikenlaan
op de reünie van bos en veld.

Iedereen van toen is uitgenodigd
voor de show met zang en dans
op de reünie van ruimte en tijd.

Het lied was sinds onze jeugd
vrijwel nergens meer te horen,
maar het zingt zich nog vanzelf.

En wat klinkt het hier helder
in de grenzeloze akoestiek
op de reünie van wit en blauw.

Welkom koe, welkom paard,
konijn en haas, dag en dauw.
Welkom, leeuwerik en lucht.

Sander Grootendorst

lachend door de natuur
ik loop tegen een boom aan
mijn wang tegen
het zachte mos
om de stam
een kusje zuurstof
op mijn neus
de takken groeien om mij heen
strelen als vingers
over mijn rug
van lawaai naar rust

Vanitha, Jan, Marliske, Ernst, Wout, Joke, Helga, Esmee

Je voelt een druppel, je voelt de wind,
Je voelt je gelukkig, je voelt je een kind.
Je hoort geritsel van binnenuit,
Je hoort een prachtig vogelgefluit.
Je ziet de bladeren, het is groen en blauw,
Je hebt het plekje wat je altijd wou.
Want je proeft die smaak en rust,
Het lijkt alsof de zon de bomen kust.
Je ruikt het blad, heerlijk fris,
Dit is het fijnste plekje wat er is!
Het is rustig en druk, zacht en hard,
Normaal en vertrouwd, maar toch apart.
Je proeft wat je hoort, je voelt wat je ziet,
Je kriebelt, je tintelt en je geniet.
Een mooie troost voor al je verdriet.

Maartje Kruitwagen, 11 jaar
Vita Vera basisschool