Winterrust in het Naardermeer
Een late middag in december. Een waterig zonnetje streelt het gladde water van het Naardermeer. Het is stil in het boerderijtje van Stadzigt, thuisbasis van de Naardermeerse boswachters. Alsof iedereen al vakantie heeft. Ik rond wat werk af en denk terug aan wat dit jaar ons gebracht heeft. Een rollercoaster! Met een strenge vorst aan het einde van februari en een zomer lang extreme droogte en hitte. Werken voor de natuur was nog nooit zo belangrijk!
Kerstdiner voor de zaagbekken
Ik trek mijn laarzen en jas aan en wandel richting het klaphekje naast het botenhuis. Op het water dobberen vier grote zaagbekken. ‘Boterbuiken’ noemt onze gepensioneerde boswachter Jan Verkerke die altijd, en ik nu dus ook. Ze zijn weer terug van weg geweest en vinden in het Naardermeer de rustplek die ze verdienen. Een van de zaagbekmannetjes poetst zijn stralende witte vleugelveren en zwarte buitenste pennen. De diepgroene kop glimt en de boterwitte borst kleurt roze in de winterse zon. De grote zaagbekken komen altijd rond deze tijd terug uit het hoge noorden. Alsof ze hier kerst komen vieren. Het diner ligt haast al opgediend. Met hun rode snavel, voorzien van tandjes, duiken ze met gemak zo’n vier meter diep. En op dit plekje van het Naardermeer vinden ze precies wat ze zoeken. Het barst hier van de vis.
De reigers van het Naardermeer
Ik wandel verder naar uitzichtpunt de Muggenbult. In het bos hoor ik wat gekraak. Wellicht wat reeën die onderweg zijn naar een open plek om te grazen. Voor me uit vliegen grote zilverreigers. De kerstsfeer is compleet, want het zijn net engelen met hun witte vleugels. Grote zilverreigers gebruiken het Naardermeer al jaren als slaapplaats. Dit jaar is een stelletje van de overnachters hier zelfs aan het broeden geslagen. Bijzonder, want de meeste grote zilverreigers broeden in het zuidoosten van Europa. Ook de purperreigers doen het goed bij ons. Ze kiezen al jaren achtereen voor de rietkragen als nestlocatie. Het afgelopen seizoen telden we 65 nesten. Een mooi aantal. Maar purperreigers zie ik niet vandaag. Ze zijn allang naar het zuiden vertrokken. Ik vraag me af hoe ze het hebben daar, in West-Afrika. Of ze de grote reis met goed gevolg hebben afgelegd. En met hoeveel ze weer richting het Naardermeer zullen komen van het voorjaar.
Winterrust
Bovenop de Muggenbult heb ik een fantastisch uitzicht over het Groote Meer. Het water is als een spiegel. In de luwte van het riet drijven talloze eenden. Kuifeenden, krakeenden, brilduikers, futen en meerkoeten. Ik spot zelfs een nonnetje. Het gedobber heeft iets rustgevends, maar schijn bedriegt. De een houdt de ander goed in de gaten. Zodra een meerkoetmannetje te dicht bij een andere mannetje komt, breekt een luide schreeuw de stilte. En er is meer beroering. Zie de futen. Zijn die nu echt al aan het baltsen? De winter moet nog beginnen!
Ik denk weer aan het voorbije jaar. Meer dan 10.000 mensen ging dit jaar mee met de excursies van onze vrijwillige boswachters. Vanuit hun fluisterboot zie je pas echt hoe mooi het hier is. En hoe stil. Terwijl ik dit bedenk, zie ik plots een flits. Een blauwe. Dat moet een ijsvogel zijn! Mijn hart maakt een sprongetje. ‘Onze’ ijsvogels hadden de langdurige kou in het voorjaar niet overleefd. Maar dat was er toch echt weer één. Dat moet een teken zijn van weer een mooi natuurjaar in het verschiet. Een ding weet ik zeker. In wind, regen, koude, hitte of droogte: het Naardermeer kan wel tegen een stootje.
Kom je een keer kijken? Er zijn verschillende wandelroutes van diverse afstanden. De kans is groot dat je een van onze wintergasten ontmoet.
