Wolfblog #7: predatie van een volwassen mannetjes edelhert
Als ik richting de camera's loop om batterijen te controleren en SD kaartjes te wisselen zie ik op afstand al de hertenkop met gewei op de grond liggen. Mijn hartslag vliegt omhoog en ik voel gewoon dat dit wolvenwerk moet zijn.
Ik probeer rustig te blijven en controleer eerst de camera's die zo'n 40 meter uit elkaar staan. De batterijen doen het nog. De ene heeft ruim 200 opnames gemaakt. De ander ruim 400. Voor zover dat nog kan, gaat mijn hartslag nog verder omhoog.
Ik loop naar de resten van het edelhert. De huid is helemaal in elkaar gedraaid en zit nog vast aan de kop. Het dier is compleet opgegeten. Overal is de grond omgewoeld en staan er pootafdrukken van zwijnen, vossen en wolf. Links en rechts liggen ‘verse’ bot- en werveldelen van het hert. Het kan niet anders dan dat op deze plek een edelhert door een wolf gepredeerd is. Thuisgekomen lees ik direct de SD kaartjes uit en ik kan mijn ogen niet geloven!
Samen met o.a. zwijnen en vossen heeft de wolf 4 dagen gegeten van zijn prooi tot het hert op was.
Filmpjes
Deze selectie van beelden (teveel om alles te laten zien) staan in chronologische volgorde. Aan de hand van de opnames konden we vaststellen dat de jacht van de wolf op het hert minimaal 5 minuten heeft geduurd, maar waarschijnlijk nog langer. Nadat de wolf de keelbeet had aangezet, heeft de camera geen vervolgopname gemaakt. Waarschijnlijk omdat het geheel zich in de hoek van de lens afspeelde waardoor de sensor op dat moment niet meer getriggerd werd.
Wolfblog #7 – Predatie van een volwassen mannetjes edelhert
De predatie is op 11 september rond 06.40 uur. De laatste opname is op 15 september rond 07.00 uur. Ik kwam op 16 september rond het middaguur op de locatie. Wat hebben we in ieder geval van deze beelden geleerd:
- Dat een wolf alleen dus ook op volwassen mannetjes edelherten jaagt.
- Dat een wolf regelmatig grote risico's moet nemen om een prooi te pakken en dat andere dieren, onder andere aaseters, profiteren van de aanwezigheid van wolven.
Tot de volgende blog.
Frank Theunissen
